စိတ္ကူးအိမ္

  ဖူးငံု အင္ဂ်င္နီယာတစ္ေယာက္ေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ အိမ္ေလးတစ္လံုးကို ဖူးငံု စိတ္ကူးနဲ ့ တည္ေဆာက္ေနမိတယ္။ ေအးခ်မ္းတိတ္ဆိတ္တဲ့ ၿခံ၀င္းေလးတစ္ခုထဲမွာ အိမ္ကေလးတစ္လံုး ပါမယ္။ အိမ္ေရွ့ေျမကြက္လပ္မွာ ဖူးငံုရဲ့အစြမ္းအစနဲ ့ စိုက္ပ်ိဳးထားတဲ့ ႏွင္းဆီပန္းခင္းေလး ရွိေနမယ္။ အိမ္ေဘးဘက္အိပ္ခန္းရဲ့ ေခါင္းရင္းမွာ ရနံ ့ေမႊးႀကိဳင္စြာနဲ ့ ပြင့္တတ္တဲ့ စံပယ္ပန္းရံုကေလး ရွိမယ္။ ညဘက္ ျပတင္းေပါက္ဖြင့္လိုက္ရင္ တိုး၀င္လာတဲ့ ေလျပည္ညွင္းနဲ ့အတူ လတ္ဆတ္တဲ့ စံပယ္ပန္းရနံ ့ေလးေတြ ေရာပါလာလိမ့္မယ္။


 ေနာက္ၿပီး လသာတဲ့ညမ်ိဳးမွာ အျပင္ထြက္ထိုင္ၿပီး လေရာင္ကို ခံစားႏိုင္ဖို ့ ကြပ္ပ်စ္ေလးတစ္လံုးကလည္း ရွိေနရမယ္။ ဖူးငံုက လသာတဲ့ညမွာ လမင္းႀကီးကို ေမာ့ၾကည့္ရတဲ့ အရသာကို သိပ္ႀကိဳက္တယ္ေလ။ အိမ္ရယ္၊ အိမ္ရဲ ့ပတ္၀န္းက်င္မွာ ရွိရမဲ့အရာေတြရယ္ ၿပီးရင္ မရွိမျဖစ္ လိုအပ္တာကေတာ့ ဒီအိမ္ကေလးကို ဦးစီးမဲ့ အိမ္ေထာင္ဦးစီး တစ္ေယာက္ေပါ့။

   သူက ဖူးငံု သိပ္ခ်စ္ရမဲ့သူ၊ ျမတ္ျမတ္ႏိုးႏိုးနဲ ့ ‘ေမာင္’လို ့ တမ္းတမ္းတတ ေခၚရမဲ့သူေပါ့။ သူကလည္း ဖူးငံုကို သိပ္ခ်စ္ၿပီး အလိုလိုက္ သူတစ္ေယာက္ ျဖစ္ရမယ္ေလ။ မနက္မိုးလင္းရင္ ဖူးငံုက အေစာႀကီးထၿပီး ထမင္းခ်က္မယ္။ မနက္စာအတြက္ စီစဥ္မယ္။ ဖူးငံု ခ်က္ျပဳတ္ၿပီး လို ့မွ ေမာင္က အိပ္ရာမထေသးဘူးဆိုရင္ ဆက္အိပ္လို ့ မရေအာင္ ေႏွာင့္ယွက္ၿပီး ႏႈိးရမယ္။ ဥပမာ - ယားေအာင္ ကလိထိုးၿပီး ႏိႈးတာမ်ိဳးေပါ့။ မနက္စာကို ႏွစ္ေယာက္အတူ စားၿပီးရင္ ေမာင္ ရံုးသြားဖို ့ ျပင္ဆင္ေပးမယ္။

    သူ ရံုးသြားေနခ်ိန္မွာ အိမ္မႈကိစၥ အစံုအလင္လုပ္ၿပီး ေရခ်ိဳး၊ အ၀တ္ေလွ်ာ္မယ္။ အားလပ္ၿပီဆိုရင္ေတာ့ ဖူးငံု၀ါသနာပါတဲ့ စာေရးျခင္း အလုပ္ကို လုပ္မွာေပါ့။ ညေန သူ ရံုးကျပန္ခ်ိန္ကို ဆီးႀကိဳရင္း သူ ေရခ်ိဳးၿပီးခ်ိန္ အဆင္သင့္ ထမင္းစားႏိုင္ေအာင္ ျပင္ဆင္ေပးမယ္။ ထမင္းစား ၿပီးရင္ေတာ့ ၿခံထဲမွာ လမ္းေလွ်ာက္ရင္း သူ ့ကို ဖူးငံုရဲ ့ ပန္းပင္ေလးေတြအေၾကာင္း ေျပာၾကမယ္။

    ေန ့လယ္ကေရးျဖစ္တဲ့  ၀တၳဳအေၾကာင္း ျပန္ေျပာျပမယ္။ ညဘက္ ဖူးငံု စာေရးရင္ သူက စာဖတ္ၿပီး ေစာင့္ေပးမယ္။ ဒါမွမဟုတ္ ဖူးငံု ေရးထားတဲ့ စာမူေလးေတြကို တိတ္ဆိတ္စြာ ဖတ္ရင္း ဖူးငံု စာေရးၿပီးတဲ့အခ်ိန္အထိ ေစာင့္မယ္။ ဖူးငံု ေရးထားတဲ့ စာေတြအေပၚ သူ ့ရဲ့အျမင္ ကို ေ၀ဖန္မယ္။ ဖူးငံုကလည္း ျပန္လည္ျငင္းခုန္ရင္း ေခ်ပမယ္။ ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ ဘယ္လိုျပင္ရင္ေကာင္းမလဲဆိုတာ ေဆြးေႏြးရင္း ျငိမ္းခ်မ္း ေရး ျပန္ရလာလိမ့္မယ္။ ဒါဟာ ဖူးငံုရဲ့ တစ္ေန ့တာအစီအစဥ္ေလးေပါ့။

    မိသားစု စီမံကိန္း အေနနဲ ့ ေမာင္နဲ ့တူတဲ့ သားေလးတစ္ေယာက္ရယ္၊ ဖူးငံုနဲ ့တူတဲ့ သမီးေလး တစ္ေယာက္ရယ္ ေမြးဖြားခ်င္ ပါတယ္။ ေပ်ာ္ရႊင္စည္းရံုးတဲ့ မိသားစုေလးတစ္ခု တည္ေဆာက္ၾကမယ္။ ဒီအိမ္ေလးဟာ ဖူးငံုရဲ့ စိတ္ကူးအိပ္မက္ေတြထဲမွာ စိုးမိုးေနတဲ့ စိတ္ကူးအိမ္ေလးေပါ့ကြယ္။

                          x     x     x    x    x    x    x     x    x    x    x

     ကိုယ္ပိုင္မိသားစု ဘ၀ေလးကို ဘာေၾကာင့္ အရူးအမူးလိုခ်င္တမ္းတရသလဲဆိုေတာ့ ဖူးငံုဟာ ငယ္စဥ္ထဲက မိဘမဲ့တစ္ေကာင္ၾကြက္ ျဖစ္ခဲ့လို ့ပါပဲ။ အေဒၚအပ်ဳိႀကီး ႏွစ္ေယာက္ရဲ့ ျပဳစုပ်ဳိးေထာင္မႈနဲ ့ ဖူးငံုလူလားေျမာက္ခဲ့ရတာပါ။ ဖူးငံုဆယ္တန္းေအာင္တဲ့ႏွစ္မွာပဲ အေဒၚ တစ္ေယာက္ ဆံုးပါးသြားခဲ့ျပန္တယ္။ အသက္ႀကီးလာၿပီျဖစ္တဲ့ အေဒၚကို ဒုကၡမေပးသင့္ေတာ့ဘူးလို ့ယူဆတာေၾကာင့္ ဖူးငံုေနထိုင္ရာ နယ္ၿမိဳ ့ ေလးကေန အေဒၚ့မိတ္ေဆြရဲ့ ဆက္သြယ္ေပးမႈနဲ ့  ရန္ကုန္ကို ေျပာင္းလာျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။

    အေဆာင္တစ္ခုမွာ ေနၿပီး ဖူးငံုရဲ့ဘ၀ကို ကိုယ္ပိုင္အစြမ္းအစနဲ ့ စတင္ရုန္းကန္ခဲ့ပါတယ္။ ႏိုင္ငံျခားကုမၸဏီတစ္ခုမွာ အလုပ္၀င္ရင္း အားလပ္ခ်ိန္မွာ ကိုယ့္အတြက္ အက်ိဳးရွိမဲ့သင္တန္းေတြတက္ခဲ့တယ္။ တကၠသိုလ္ေတြဖြင့္ခ်ိန္မွာေတာ့ အေ၀းသင္တကၠသိုလ္ကိုပဲ ေရြးခ်ယ္ခဲ့ တယ္။ ကိုယ့္ဘ၀ကိုယ္ ထိန္းေက်ာင္းရင္း ဖူးငံုရဲ့ဘ၀မွာ နာမည္ပ်က္မရွိေအာင္ ၾကိဳးစားၿပီး ေနထိုင္ခဲ့ပါတယ္။ ဘယ္ေလာက္ပဲ အဆင္ေျပ ေအာင္ေနတယ္ဆိုေပမဲ့ အေဆာင္မွာ အထီးက်န္ဆန္စြာေနရတိုင္း မိသားစုအသိုက္အ၀ိုင္းေလးကို ဖုးငံု တမ္းတလြမ္းဆြတ္မိတယ္။

    ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ ထြက္ေပါက္တစ္ခုအေနနဲ ့ ဖူးငံု စာေရးျဖစ္ခဲ့တယ္။ ၀ါသနာပါရ အလုပ္မွာ အာရံုစိုက္ရင္း အားလပ္ခ်ိန္ေတြကို ကုန္ဆံုးေစခဲ့တယ္။ ကိုယ္ေရးထားတဲ့ ၀တၳဳေလးေတြကို တစိမ့္စိမ့္ ျပန္ဖတ္ၾကည့္ရင္းရလာတဲ့ ၾကည္ႏူးမႈကို ႏွစ္သက္လာမိတယ္။ မဂၢဇင္း စာမ်က္ႏွာေပၚမွာ ကိုယ္ရဲ့ ခံစားခ်က္၀ိဥာဥ္ေလးေတြကို ပံုႏွိပ္စာလံုးေတြအျဖစ္ ပါလာတဲ့အခါ မွ်ေ၀ခံစားမဲ့သူကင္းမဲ့စြာနဲ ့ တစ္ေယာက္ထဲ ေပ်ာ္ရႊင္ခဲ့ရတယ္။ ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ ကိုယ့္ဘ၀ကို အားေပးကူညီ ႏွစ္သိမ့္ေပးမဲ့ အေဖာ္မြန္တစ္ေယာက္ကို ေတာင့္တလာမိတယ္။  ဒါနဲ ့ ပဲ ဖူးငံုရဲ့ စိတ္ကူးအိမ္ကေလး စတင္သေႏၶတည္ ေမြးဖြားလာတယ္ဆိုပါေတာ့ေလ။

      ဖူးငံုရဲ့ဘ၀မွာ မရရွိခဲ့တဲ့ ခ်စ္ျခင္းေမေတၱာေတြကို တစ္စံုတစ္ေယာက္အတြက္ ဖူးငံု ေပးဆပ္ခ်င္ေနမိတယ္။ တစ္ေန ့မွာေတာ့ ဖူးငံုရဲ့ ဘ၀ထဲကို လူတစ္ေယာက္ ၀င္ေရာက္လာခဲ့ပါတယ္။ သာမာန္၀င္ေရာက္လာတာမဟုတ္ပဲ အိပ္ေပ်ာ္ေနတဲ့ ႏွလံုးသားကို ရိုက္ပုတ္ ႏႈိးဆြၿပီး ေတာ့ တည္ၿငိမ္မႈကင္းမဲ့ေအာင္ လုပ္ခဲ့တယ္။ တစ္ႏွစ္ဆိုတဲ့ အခ်ိန္တိုတိုအတြင္းမွာပဲ ဖူးငံု သူ ့ကို စြဲနစ္စြာ ခ်စ္သြားမိခဲ့တယ္။ ျမတ္ျမတ္ႏိုးႏိုးနဲ ့ ‘ေမာင္’ လို ့လည္း ေခၚခဲ့မိတယ္။ သူ ့ကို ခ်စ္တာ သူ ့ရဲ့ ရာထူး၊ ဂုဏ္အရွိန္အ၀ါေတြေၾကာင့္လည္း မဟုတ္ဘူး။ ခ်မ္းသာတဲ့မိသားစုက ေပါက္ ဖြားလာတာေၾကာင့္လည္း မဟုတ္ရပါဘူး။ ေခ်ာေမာခန္ ့ညားတဲ့ သူ ့ရုပ္သြင္ေၾကာင့္လည္း မဟုတ္ခဲ့ဘူး။

    ဖူးငံု လိုခ်င္ေတာင့္တခဲ့တဲ့ စိတ္ကူးအိမ္ကေလးကို သူနဲ ့အတူ ယွဥ္တြဲတည္ေဆာက္ခ်င္လို ့ပါပဲ။ သူ ့မ်က္ႏွာကိုၾကည့္ၿပီးသူ ့ဦးေဆာင္ မႈ ေနာက္ကို လိုက္ခ်င္မိတယ္။ ဒါဟာ ကိုယ့္မာနနဲ ့ကိုယ္ ဘ၀တစ္ခုတည္ေဆာက္ေနတဲ့ မိန္းမတစ္ေယာက္ရဲ့ က်ဆံုးျခင္းအစဆိုတာ သိေပမဲ့ ျပန္ျပင္ဖို ့ ဖူးငံု မစဥ္းစားခဲ့မိဘူး။ အမွားအမွန္ကို ခ်င့္ခ်ိန္ေ၀ဖန္ၿပီး ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ဆံုးမေနရတဲ့ဘ၀ကေန ကိုယ္ႏွစ္သက္တဲ့လူတစ္ေယာက္ရဲ့ ကိုယ့္အေပၚ စိုးရိမ္စြာႏွင့္ ဆံုးမပဲ့ျပင္မႈကိုခံယူခ်င္မိတယ္ဆိုရင္ ဖူးငံုကို ရူးေနၿပီလို ့ ဆိုၾကမလားပဲ။ ဒါေပမဲ့ ဒါဟာ ေမတၱာငတ္မြတ္ေနသူတစ္ဦး ရဲ့ ခံစားခ်က္လို ့ စာနာနားလည္ေပးေစခ်င္ပါတယ္။

    ထင္ထားတာေတြ ျဖစ္မလာတတ္သလို၊ မထင္ထားတာေတြ ျဖစ္လာတတ္တာပဲ။ တေန ့မွာ ေမာင္က ဖူးငံုကို သူ ့ရဲ့ မိဘေတြနဲ ့ ဆံု ေတြ ့ေစခဲ့တယ္။ အရာရာမွာ ရဲ၀ံ့ႏိုင္ခဲ့သမွ် ဒီတခါမွာေတာ့ တုန္ယင္ေနမိတယ္။ ဆင္းရဲခ်မ္းသာ မခြဲျခားတတ္ပါဘူးဆိုတဲ့ နိဒါန္းစကားက ဖူးငံု ရဲ့ ရင္အပူကို ေခတၱမွ် ျငိမ္းေအးသြားေစေပမဲ့ တာရွည္မခံခဲ့ပါဘူး။ အၿပံဳးမပ်က္ေမးေနတဲ့ေမးခြန္းေတြရဲ့ ေနာက္ကြယ္မွာ အဓိပၸါယ္ေပါင္းမ်ားစြာ တြယ္ၿငိေနတယ္ဆိုတာ ဖူးငံု ရိပ္မိလာတယ္။ ႏႈတ္ခမ္းဖ်ားကစကားေတြ ခ်ိဳသာသေလာက္ မ်က္၀န္းမွအၾကည့္မ်ားက အထင္ေသးျခင္းမ်ား ေပါင္းစပ္စီး၀င္ေနေသာ ေအးစက္စက္ အၾကည့္စိမ္းမ်ား။

    ဖူးငံု ႏႈတ္ခမ္းေတြ ျဖတ္ကနဲ တြန္ ့သြားတယ္။ ဖူးငံု မေက်နပ္တာေတြ ့တိုင္း မထီတရီ ၿပံဳးတတ္တဲ့ မဲ့ၿပံဳး ဆိုတာ ေမာင္ သိမွာပါ။ သိလို ့ပဲ ခ်က္ခ်င္း မ်က္ႏွာပ်က္သြားၿပီး စကားလမ္းေၾကာင္းေျပာင္းဖို ့ ႀကိဳးစားတယ္။ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ ေမာင္။ ဒါေပမဲ့ ေမာင့္အသိုင္းအ၀ိုင္း ရဲ့ ဖူးငံုအေပၚထားတဲ့ သေဘာထားကို ဘယ္သူမွ ေျပာစရာမလိုပဲ အလိုလို သိလိုက္ပါၿပီ။ အျပန္လမ္းတစ္ေလွ်ာက္မွာ ဆုပ္ကိုင္လာတဲ့ ေမာင့္ လက္ေတြကို အရင္လို ေႏြးေထြးတယ္လို ့ ဖူးငံု မထင္မိေတာ့ဘူး။

     ေမာင္ႏွင့္္ ဖူးငံုုၾကားမွာ မျမင္ႏိုင္တဲ့အလႊာတစ္ခု စတင္ ျခားနားစျပဳလာခဲ့ၿပီ။ မၾကာခင္မွာပဲ အဲဒီ ျခားနားျခင္းအလႊာဟာ သိသိသာ သာပဲ ဖူးငံုတို ့ႏွစ္ေယာက္ကို စတင္ခြဲျခားလာပါေတာ့မယ္။ ေမာင္ကေတာ့ သူကအဓိကပါလို ့ ေျပာတယ္။ သူက ဖူးငံုကိုေလးေလးနက္နက္ ခ်စ္ရင္၊ လက္ထပ္ရဲရင္ ေက်နပ္ၿပီ မဟုတ္လားတဲ့။ ဟင့္အင္း။ ဖူးငံု ေယာက်ာ္းေလးတစ္ေယာက္ကို သူ ့မိဘအသိုင္းအ၀ုိင္းက သေဘာတူ အသိမွတ္မျပဳပဲ လက္မထပ္ႏိုင္ဘူး။ မိဘသေဘာမတူလို ့ ခိုးရာလိုက္ေျပးတာမ်ိဳးလည္း ဘယ္ေတာ့မွလုပ္မွာမဟုတ္ဘူး။

     အေဆာင္မွာ ေနတဲ့ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္မွာလည္း ရွိသင့္္ရွိထိုက္တဲ့ မာနအျပည့္နဲ ့ပဲေလ။ အေဆာင္မွာေနတိုင္း လြတ္လပ္ ပ်က္စီးေနတာ မဟုတ္ပါဘူး။ မိဘရဲ့အရိပ္ေအာက္မွာေနၿပီး လြတ္လပ္ပ်က္စီးေနတဲ့သူေတြလည္း ရွိတာပါပဲ။ ကိုယ့္ဘ၀ တိုးတက္ရာတိုးတက္ ေၾကာင္း ႀကိဳးပမ္းရင္း အခက္အခဲအမ်ိဳးမ်ဳိးေၾကာင့္ မျဖစ္မေန အေဆာင္ေနရသူေတြ အမ်ားႀကီးပါ။ အားလံုးကို သိမ္းက်ဳံးၿပီး အထင္ေသးတဲ့ ေလသံ၊ အထင္ေသးတဲ့အၾကည့္ေတြနဲ ့ ေမာင့္အိမ္က ေျပာသြားခဲ့တယ္ေလ။

    ေမာင့္မိဘေတြကို အျပစ္မတင္လိုပါဘူး။ ဘယ္မိဘမဆို ကိုယ့္သားသမီးကို အေကာင္းဆံုး ျဖစ္ေစခ်င္တဲ့ဆႏၵရွိတာကို ဖူးငံု နားလည္ ပါတယ္။ ေနာက္ၿပီး ဖူးငံု၀ါသနာပါတဲ့ စာေရးျခင္းကိုလည္း ထိခိုက္စြာ ေျပာခဲ့သည္ပဲေလ။ ဖူးငံုေနမေကာင္းလို ့ ေမာင့္ဆီ ဖုန္းဆက္ျဖစ္တဲ့ ေန ့ တစ္ေန ့ဟာ ေမာင္ႏွင့္ ဖူးငံုအတြက္ ကံဆိုးျခင္းကို သယ္ေဆာင္လာျခင္းရဲ့အစေပါ့။

   ေမာင့္နာမည္ ေမးေတာ့ မရွိဘူး အျပင္သြားတယ္တဲ့။ ဘယ္သူ ဆက္တယ္လို ့ ေျပာလိုက္ရမလဲ ဆိုတဲ့ အေမးေၾကာင့္

   “ပြင့္ဖူးငံုလို ့ ေျပာေပးပါ မမ”

 “အားတာနဲ ့ ဖုန္းဆက္ေနၾကတာပဲ၊ ဘယ္ကဟာေတြမွန္း မသိဘူး။ ရႈပ္ရႈပ္ယွက္ယွက္၊ ညီညီ့ကို မိန္းမေပးစားဖို ့ ေမေမ့ကို အျမန္ဆံုး စီစဥ္ခိုင္းမွပဲ”

    ဖူးငံုနားနဲ ့ဆတ္ဆတ္ ၾကားလိုက္ရတဲ့ ေမာင့္မမရဲ့ စကားသံ။ ဘယ္ေတာ့မွေမ့ႏိုင္ေတာ့မွာ မဟုတ္တဲ့ စကားလံုးမ်ား။ အဲဒီေနာက္ပိုင္း ကစလို ့ ေမာင့္ဘ၀ထဲ၀င္ဖို ့ ဖူးငံံု မႀကိဳးစားေတာ့ပါဘူး။ မၾကာခင္မွာပဲ ေမာင့္ကို အိမ္က လက္ထပ္ေပးေတာ့မယ္ဆိုတာ သိလာရတယ္။ေမာင္ က ဖူးငံုကို ခိုးေျပးမယ္ေျပာေပမဲ့ ဖူးငံု လက္မခံခဲ့ေပ။

  ေမာင့္ကို ဖူးငံုရဲ့ စိတ္ကူးအိမ္ေလးအေၾကာင္း ေျပာျပဖူးတာမို ့ ေမာင္က သူႏွင့္လက္ထပ္ၿပီးရင္ အဲဒီလိုအိမ္ေလးမ်ဳိးနဲ ့ ဖူးငံုေနခ်င္တဲ့ ဘ၀ေလး လက္ေတြ ့ေနေစရမယ္လို ့ ေျပာတယ္။ ေမာင္နဲ ့ဖူးငံု ဘ၀မွာ ဒီလိုအိမ္ကေလးရွိလာႏိုင္စရာ အေၾကာင္းမရွိေတာ့ပါဘူး။ ပိုက္ဆံ ခ်မ္းသာလို ့ ေမာင့္ကို ယူတာလို ့ ေမာင့္အသိုင္းအ၀ိုင္းက စြပ္စြဲတာကိုလည္း ဖူးငံု မခံႏိုင္ပါဘူး။ ဖူးငံုနဲ ့လက္တြဲၿပီး ေမာင္ ဆင္းရဲပင္ပန္းျခင္း၊ စိတ္ညစ္ျခင္းတို ့ကို မွ်ေ၀ မခံစားေစလိုတာေၾကာင့္ ဖူးငံုအလုပ္ထြက္ၿပီး နယ္ၿမိဳ ့ေလးကိုျပန္ကာေျခရာေဖ်ာက္ခဲ့ပါတယ္။ ဖူးငံုရွိရာ ေမာင္လိုက္ လာေပမဲ့ ဖူးငံု အေတြ ့မခံခဲ့ပါ။

    ေမာင့္အိမ္က စီစဥ္တဲ့သူနဲ ့လည္း ေမာင္ လက္မထပ္ျဖစ္ခဲ့ပါဘူး။ ေနာက္တစ္ႏွစ္ေက်ာ္အၾကာေလာက္မွာမွ ေမာင္ လက္ထပ္သြားတဲ့ သတင္းကို ဖူးငံု ၾကားခဲ့ရပါတယ္။ ေမာင္ရဲ့ ဇနီးေလာင္းက ဆရာ၀န္ဆိုတာ သတင္းစာ ဖတ္ရင္း သိခြင့္ရခဲ့တယ္။

                 x    x     x     x     x    x    x    x    x    x    x    x

    အျဖစ္အပ်က္တို ့က ၾကာျမင့္ခဲ့ပါၿပီ။ ဆယ္စုႏွစ္ရဲ့ တ၀က္က်ိဳး ၅ ႏွစ္ေက်ာ္လို ့ ၆ ႏွစ္ေတာင္ ျပည့္ခဲ့ၿပီ။ တေန ့ ဆူးေလဘုရားေပၚက အဆင္းမွာ မေမွ်ာ္လင့္ပဲ ေမာင့္ကို ဖူးငံု ေတြ ့လိုက္ရတယ္။ သူ လည္းအံ့ၾသ သြားပံုပါ။

   “ဖူးငံု ဘယ္မွာေနတာလဲ”

    “၃၅ လမ္းထဲမွာ”

     “လိပ္စာေပးထားပါအံုး။ လမ္းႀကံဳရင္ ၀င္လည္ရေအာင္”

     “အမွတ္ . . .၊ တတိယထပ္၊ ညာဘက္၊ ၃၅ လမ္းပါ။”

    “ဖူးငံု အခု ဘာလုပ္ေနလဲ။ စာေရးေသးလား”

    “ဟင္အင္း၊ ဖူးငံု အခု စိန္တို ့ေက်ာက္တို ့ ပြဲစားလုပ္တယ္”

    “သားသမီးေရာ ဘယ္ႏွစ္ေယာက္ရၿပီလဲ”

    “တစ္ေယာက္မွ မရွိေသးပါဘူး”

    ဖူးငံုွဆီက အေျဖစကားတစ္ခြန္း ထြက္လာတိုင္း ေျပာင္းလဲသြားတဲ့ သူ ့မ်က္ႏွာေပၚက အ့ံၾသ ထူးဆန္းရိပ္ေတြကို လ်စ္လ်ဴရႈၿပီး စကားေတြ ဆက္ေျပာခဲ့ရပါတယ္။ ဖူးငံု ေက်ာခိုင္းထြက္လာခ်ိန္မွာ သူ မ်က္စိတဆံုး လိုက္ၾကည့္ေနမယ္ဆိုတာ လွည့္မၾကည့္ပဲ သိေနျပန္ ပါတယ္။

    နယ္ျပန္လာၿပီး ဖူးငံု ေက်ာင္းဆရာမ ၀င္လုပ္ခဲ့တာ၊ ထိုၿမိဳ ့ေလးကို အေရာင္းအ၀ယ္ ကိစၥျဖင့္ အၿမဲ လာေသာ ကုန္သည္ ဦးေအာင္ေက်ာ္ႏွင့္ ဖူးငံူကို အေဒၚက လက္ထပ္ ေစခ်င္ခဲ့တာ၊ အသက္ႀကီးၿပီ ျဖစ္တဲ့ အေဒၚကို စိတ္မဆင္းရဲ ေစခ်င္တာေၾကာင့္  ဖူးငံု ဦးေအာင္ေက်ာ္ကို လက္ထပ္ခဲ့တာ၊ လက္ထပ္ ၿပီး မၾကာခင္ မွာ အေဒၚ ဆံုးပါးသြားတာမို ့ အလုပ္ထြက္ၿပီး ခင္ပြန္းသည္ႏွင့္အတူ ရန္ကုန္ကို အၿပီး ေျပာင္းခဲ့တာ စသည္ တို ့ကို ျပန္လည္ၿပီး ေတြးလာျဖစ္ပါတယ္။

      “ကိုႀကီး”ဟု ခင္ပြန္းသည္ကို ဖူးငံု ေခၚေ၀ၚခဲ့ပါတယ္။ စာေရးျခင္း အလုပ္ကို မလုပ္ျဖစ္ေတာ့ပဲ စီးပြား ေရး ေလာကထဲကို ေျခစံုပစ္၀င္ခဲ့တာ ေမာင္ သိႏိုင္မည္မထင္ပါ။ ေမာင္္ကို ေျပာခဲ့ဖူးေသာ စိတ္ကူး အိမ္ေလး သည္လည္း အေ၀းသို ့ ေျပးလြင့္ခဲ့တာ ၾကာေလၿပီ။ ေမာင္ ေနာက္ဆံုး ေျပာသြားေသာ စကား မ်ားကို ဖူးငံု စဥ္းစားေနမိတယ္။

    “ကိုယ္ အခု ကိုးမိုင္ဘက္မွာ ၿခံ၀ယ္ထားတယ္။ တေန ့ေလာက္ လာခဲ့ေစခ်င္တယ္။ ဖူးငံု ေျပာခဲ့ ဖူးတဲ့ အိမ္ေလးအတိုင္း ဆိုတာ ဟိုေရာက္ရင္ ဖူးငံု ေတြ ့ရလိမ့္မယ္။”

    “ကိုယ့္မွာ သားတစ္ေယာက္၊ သမီးတစ္ေယာက္ ရွိတယ္။ သားက ကိုယ္နဲ ့တူေပမဲ့ သမီးက ကိုယ့္ အမ်ိဳးသမီးႏွင့္ မတူဘူး။ ဖူးငံုတို ့လို မ်က္နွာေပါက္မ်ိဳး”

   “ကိုယ့္ အမ်ိဳးသမီးက စာေရးဆရာမေလ။ . . . . . . . . (ေဆးတကၠသိုလ္)ဆိုတာ သူေပါ့”

     အို ဘယ္ေလာက္မ်ား ထူးဆန္းလိုက္ပါသလဲ။ သူ ့အမ်ိဳးသမီးဟာ ဒီေန ့ လူငယ္ေတြရဲ့ ႏႈတ္ဖ်ား မွာ ေရပန္းစား ေနတဲ့ နာမည္ႀကီး စာေရးဆရာ တစ္ေယာက္ပါလား။ သူ ့စကားမ်ားကို နားေထာင္ရင္း ဖူးငံု ရင္ထဲမွာ နာက်င္ လာမိတယ္။ သူ ့အမ်ိဳးသမီး စာေရးေနခ်ိန္မွာ အနားမွာ ေစာင့္ရင္း မွ်ေ၀ခံစား ေပးမဲ့ သူ ့ရုပ္ သြင္ ကိုလည္း ျပန္လည္ ျမင္ေယာင္လာပါတယ္။ သူႏွင့္ လက္ထပ္ခြင့္ရတဲ့ အမ်ိဳးသမီးဟာ သိပ္ကိုကံေကာင္း သူ ျဖစ္မွာပါ။  စာနာ နားလည္ၿပီး စိတ္သေဘာထား ျဖဴစင္တဲ့သူ ့ကို ပိုင္ဆိုင္ခြင့္ရ လို ့ေလ။

      ဖူးငံုကေတာ့ ခင္ပြန္းသည္ရွိရာ ရန္ကုန္ကို လိုက္ပါ လာၿပီးေနာက္မွာေတာ့ ေမာင့္ကို ေမ့ႏိုင္ေအာင္ အခ်ိန္ အေတာ္ၾကာ ႀကိဳးစားခဲ့ရတာ။ ကံေကာင္းစြာပဲ ႏွစ္အေတာ္ၾကာ ေမာင္ႏွင့္ မဆံုေတြ ့ ျဖစ္ခဲ့ပါ။ ဖူးငံု ၀တၳဳေတြ ေရးျဖစ္တိုင္း ေမာင့္ကို ပိုၿပီး သတိရ လြမ္းဆြတ္မိတာ၊   ၀တၳဳေလးေတြကို ေ၀ဖန္ ျပဳျပင္ေပးမဲ့သူ မရွိေတာ့တာ၊ ဖူးငံုရဲ့ ခင္ပြန္းသည္ ကလည္း စီးပြားေရးကိုသာ စိတ္၀င္စားၿပီး အႏုပညာကို မခံစားတတ္ တာ ေတြေၾကာင့္ ေနာက္ဆံုးမွာ အသြင္မတူ အိမ္သူမျဖစ္ ဆိုတဲ့ စကားအတိုင္း စီးပြားေရးဘက္ကို လိုင္းေျပာင္းခဲ့တာ၊ အခုေတာ့ က်င့္သားရေနပါၿပီ။

       ဖူးငံု ေမာင့္အေၾကာင္း ေတြးေနခ်ိန္မွာ ခံစားမႈတစ္ခု ျဖစ္ခဲ့တယ္။ အဲဒါဟာ သူ ့ကို လက္မထပ္ခဲ့မိ ျခင္းအတြက္ ေနာင္တရၿပီး နာက်င္ျခင္းလား။ ဖူးငံု သိပ္ေတာင့္တခဲ့ရတဲ့ စိတ္ကူးအိမ္ေလးမွာ အိမ္ရွင္မ ျဖစ္ခြင့္မရတဲ့အတြက္ ထိခိုက္ နာၾကည္းျခင္းလား။

      ဖူးငံု မစဥ္းစားတတ္ေတာ့ပါ။



ေမဇူး