ရႊန္းလဲ့ေတာက္ပေသာမ်က္၀န္းတစ္စံုကို မ်က္ေတာင္ရွည္မ်ားကာရံထားကာ မ်က္ခံုးေမႊး ထူထူတန္းတန္းတစ္စံုႏွင့္ ႏႈတ္ခမ္း ပါးေလးကိုဖြင့္ဟကာ ပါးခ်ိဳင့္ကေလးႏွစ္ခုေပၚေအာင္ ၿပံဳးရယ္ေနေသာ ေရႊ၀ါေရာင္အသားအရည္ပိုင္ရွင္ ကေလးငယ္တစ္ဦး။ ကၽြန္မ အၿမဲတမ္းတေနမိေသာ ပံုရိပ္စစ္တစ္ခု ...
“ေမေမေရ ေမေမ ဘယ္မွာလဲ” လို ့ တေၾကာ္ေၾကာ္ေခၚရင္းေပးလာတာ ကၽြန္မနားကိုေရာက္လာတာမို ့ ဒူးေထာက္ထိုင္ခ်ၿပီး သူမေလးကို ေျပးေပြ ့လိုက္မိပါတယ္။ ကေလးငယ္က ကၽြန္မရင္ခြင္ထဲမွာ ေခတၱၿငိမ္သက္ေနၿပီးမွ ကၽြန္မ မ်က္ႏွာကို ေသခ်ာေမာ့ ၾကည့္ရင္း
“ဟင္ ေမေမမွမဟုတ္ပဲ။ အန္တီပါ။ အန္တီကဘယ္ကလဲဟင္”
“ရပါတယ္ ကေလးရယ္။ တို ့က ကေလးရဲ့ ေမေမမဟုတ္ပဲ အန္တီျဖစ္ေနမယ္ဆိုရင္ေတာင္ ဒီလိုခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့သမီးမ်ိဳးကို ခဏေလးျဖစ္ျဖစ္ ပိုင္ဆုိင္ပါရေစေနာ္။”
အစီအစဥ္အဆက္အစပ္မရွိေျပာလိုက္တဲ့ကၽြန္မစကားကို နားမလည္သလိုနားေထာင္ရင္း ကၽြန္မရင္ခြင္ထဲက ရုန္းထြက္သြားတဲ့ ကေလးငယ္ကိုၾကည့္ၿပီး ဘာေၾကာင့္ကၽြန္မေၾကကြဲေနရတာလဲ။
“ျပန္လာခဲ့ပါကေလးရယ္။ အႏွစ္ႏွစ္အလလက အန္တီလိုလားတမ္းတေနမိတဲ့စြဲလမ္းမႈတစ္ခုကို ကေလးနဲ ့အစားထိုး ေျဖသိမ့္ခြင့္ ရႏိုင္ခဲ့ရင္ သိပ္ေကာင္းမွာပဲေနာ္။ ”
ရင္ထဲကစကားေပါင္းမ်ားစြာကို အသံတိတ္ေျပာေနမိရင္း ေျပးထြက္သြားတဲ့ ကေလးငယ္ေနာက္ကို လိုက္ေငးၾကည့္ ေနမိပါ တယ္။ ဟုတ္တယ္။ ကၽြန္္မခ်စ္သူကိုနဲ ့သာ လက္ထပ္ျဖစ္ခဲ့ရင္ ဒီလိုခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့ သမီးေလးတစ္ေယာက္ ပိုင္ဆိုင္ ႏိုင္မွာ ပဲလို ့ ကၽြန္မ စိတ္ကူးယဥ္ခဲ့ဖူးတယ္။ အခု အဲဒီစိတ္ကူးနဲ ့ထပ္တူက်တဲ့ ေကာင္မေလးကို ကၽြန္မ အျပင္မွာျမင္လိုက္ရတာ။ ၾကာေတာ့ ၾကာခဲ့ပါၿပီေလ။
ကၽြန္မနဲ ့ကိုတို ့ ေ၀းကြာသြားၾကတာေတာင္ ၅ႏွစ္ေက်ာ္ခဲ့ၿပီပဲ။ ခုခ်ိန္မွာ ကိုဘယ္ေနရာမွာ ဘယ္သူေတြနဲ ့ ဘယ္လို အေျခခ် ေနထိုင္ေနလဲဆိုတာ ကၽြန္မ မသိႏိုင္ေတာ့ၿပီပဲေလ။ တကယ္ေတာ့လည္း ကၽြန္မတို ့ေတြဟာ ကံၾကမၼာရဲ့ ေစညႊန္ ရာေအာက္မွာ လိုက္လံလႈပ္ရွားရတဲ့ အရုပ္ကေလးေတြရယ္သာေလ ……
x x x
ဘ၀တစ္ခုလံုးယံုၾကည္ပံုအပ္ၿပီး ခ်စ္ခင္ ျမတ္ႏိုးမိတဲ့သူဟာ ကိုယ္နဲ ့ စိတ္တူ၊ ကိုယ္တူ၊ ၀ါသနာတူျဖစ္ခဲ့ရင္ ေပ်ာ္စရာေကာင္း မွာပဲလို ့ ကၽြန္မ ယံုၾကည္မွတ္ယူခဲ့ဖူးတယ္။ ဒီလိုလူမ်ိဳးမွသာ ကိုယ့္အေပၚကို နားလည္မႈအျပည့္အ၀ေပးႏိုင္မယ္လို ့ ထင္ခဲ့ဖူး တယ္။
ကၽြန္မဟာ မိန္းမ မဆန္တဲ့သူ၊ ေခါင္းမာၿပီး ကိုယ္ျဖစ္ခ်င္တာကို မျဖစ္ျဖစ္ေအာင္ လုပ္တတ္သူ၊ ေယာက်ာ္းေလးေတြကို အထင္တႀကီး မရွိတတ္သူ၊ ေတာ္ရံု တန္ရံုသူကို သံေယာဇဥ္ မထားတတ္၊ မခင္တြယ္တတ္သူ၊ ခံစားခ်က္မရွိတဲ့သူတစ္ေယာက္ လို ့ ပတ္၀န္းက်င္ရဲ့ အျမင္မွာ လက္ခံထားၾကတာေလ။ ကၽြန္မကလည္း ဒါကိုမဟုတ္ပါဘူးရယ္လို ့ တစ္ခါမွ ျပန္မေျဖရွင္းခဲ့ဘူး။
တကယ္တမ္းမွာေတာ့ ကၽြန္မဟာ သံေယာဇဥ္ႀကီးတယ္။ ၊ စိတ္အစြဲအလမ္းႀကီးတယ္။ အခ်စ္ႀကီးတတ္တယ္။ ခ်စ္ခဲသလို အခ်စ္ ၿမဲတယ္ဆိုတာကို ေတာ္ရံုလူေတြမသိခဲ့ၾကဘူး။ သိေအာင္လည္း ကၽြန္မ မေနခဲ့မေျပာျပခဲ့ဘူး။
အမ်ားအျမင္မွာ မိန္းမ မဆန္ဘူးဆိုတဲ့ မိန္းမတစ္ေယာက္ရဲ့ ရင္ထဲမွာ အရမ္းကိုမိန္းမဆန္တဲ့၊ ႏူးညံ့သိမ္ေမြ ့တဲ့ အခ်စ္တခု တည္ရွိေနခဲ့တာကို ဘယ္သူမွ မသိခဲ့ၾကဘူး။ သူတို ့ မသိႏိုင္ေလာက္ေအာင္လည္း ကၽြန္မက ဟန္ေဆာင္ေကာင္းခဲ့တယ္။
ထမင္းဟင္းခ်က္ဖို ့ ၀ါသနာမပါဘူး။ သူမ်ားကို အားမကိုးခ်င္ပါဘူး။ ေယာက်ာ္းတစ္ေယာက္ကိုယူၿပီး တစ္သက္လံုး ျပဳစုယုယ ဖို ့ စိတ္မရွည္ပါဘူးဆုိတဲ့ အေပၚယံစကားေတြက ကၽြန္မကို အဆိပ္သင့္ေစခဲ့တာ ထင္ပါတယ္။
ကၽြန္မရဲ့ စိတ္ဓာတ္ဟာ ဘယ္လိုပဲမာေက်ာတယ္ဆိုေပမယ့္ တကယ္တမ္းမွာေတာ့ ကၽြန္မဟာ ႏူးညံ့လွပပျပစ္တဲ့ မိန္းမဆန္ဆန္ ရုပ္အလွတရားေတြ ပိုင္ဆိုင္ထားတဲ့ မိန္းမတစ္ေယာက္ ျဖစ္ေနတာကိုေတာ့ ‘ကို’ အပါအ၀င္ ဘယ္ေယာက်ာ္းေလးကမွ မျငင္းခဲ့ ပါဘူးနာ္။
x x x x
ကိုနဲ ့ ကၽြန္မဟာ စကၤာပူမွာ ေက်ာင္းသြားတက္ခ်ိန္ထဲက မ်က္မွန္းတန္းမိေပမယ့္ မခင္မင္ခဲ့ၾကဘူး။ ျမန္မာျပည္က ေက်ာင္းလာ တက္တဲ့သူ အခ်င္းခ်င္းဆိုတဲ့အဆင့္ထက္ေတာ့ မပိုခဲ့ဘူး။ ေယာက်ာ္းေလးျဖစ္ေပမဲ့ တစ္ေယာက္ထဲေအးေဆးစြာေနတတ္တဲ့ ကိုနဲ ့ မိန္းကေလးတန္မယ့္ ေယာက်ာ္းေလး သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ ့ ဟုိစပ္စပ္ဒီစပ္သြားလာတတ္တဲ့ ကၽြန္မတို ့ခင္မင္တဲ့ မိတ္ေဆြ အဆင့္ကို မေရာက္ခဲ့ၾကတာ သိပ္ေတာ့မဆန္းဘူး။
တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ ျမန္မာျပည္ျပန္ေရာက္ခ်ိန္မွသာ ကုမၸဏီႀကီးတစ္ခုရဲ့ Project အသစ္တစ္ခုမွာ အလုပ္လာေလွ်ာက္ခ်ိိန္မွာ ဆံုေတြ ့ခဲ့ၿပီး အဲဒီပေရာဂ်က္မွာပဲ အလုပ္တူတူ ရခဲ့တာ။ အလုပ္စ၀င္တဲ့ေန ့မွာပဲ သူ ့ကိုမွတ္မိေနတဲ့ ကၽြန္မရဲ့ စတင္မိတ္ဆက္မႈ နဲ ့ ကၽြန္မတို ့ဟာ ေက်ာင္းတစ္ခုထဲအတူတက္ခဲ့ၾကၿပီး မခင္မင္ျဖစ္ခဲ့တဲ့သူေတြဆိုတာ သိခြင့္ရခဲ့တာ။
“ဟိုမွာ ဘာလို ့အလုပ္မ၀င္တာလဲ” လို ့ ကၽြန္မက ေမးမိေတာ့
“မိဘေတြက အသက္ႀကီးၿပီေလ။ ကိုယ့္ကို သူတို ့ရဲ့ မ်က္စိေအာက္မွာပဲ ရွိေနေစခ်င္ၾကတာ။ ကိုယ္ကလည္း ဟိုမွာ အႀကာႀကီးေနဖို ့ စိတ္ကူး မထားခဲ့ဘူး။ ဒီမွာပဲ အေျခ ျပန္ခ်ခ်င္ခဲ့တာ။ ဒါနဲ ့ မင္းကေရာ”
“ကၽြန္မလည္း ရွင့္လိုေပါ့။ ေက်ာင္းတက္ဖို ့ပဲ သြားခဲ့တာ။ ဒါေၾကာင့္ ေက်ာင္းၿပီးတာနဲ ့ ျမန္မာျပည္ကို ျပန္ေျပးလာတာေလ။ အိမ္နဲ ့ အၾကာႀကီး ခြဲမေနႏိုင္ဘူး။ ဟိုမွာတစ္ေယာက္ထဲေနရတာ ပ်င္းတယ္။”
အဲဒီအခ်ိန္ကစလို ့ ကၽြန္မတို ့ ၂ေယာက္ စတင္သိကၽြမ္းခဲ့တာ။ အလုပ္၀င္ၿပီး သိပ္မၾကာခင္မွာပဲ တာ၀န္က်ရာ လုပ္ငန္းခြင္ အသစ္ဆီကို ကၽြန္မတို ့ ေျပာင္းေရႊ ့ခဲ့ရတယ္။ ဒါဟာ ကၽြန္မဘ၀ရဲ့ ပထမဆံုး အလုပ္အကိုင္ ျဖစ္သလို သူဟာလည္း ကၽြန္မရဲ့ ပထမဦးဆံုးေသာ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္တစ္ေယာက္ ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။
ကၽြန္မနဲ ့သူ တစ္ေနရာထဲမွာ အတူတြဲၿပီး တာ၀န္ယူရတယ္။ တာ၀န္က်ရာနယ္မွာ အလုပ္စ၀င္ခ်ိန္က စလို ့့ သူနဲ ့ ကၽြန္မ ထိပ္တိုက္ ေတြ ့ေတာ့တာပါပဲ။ ကၽြန္မတို ့၂ေယာက္ဟာ တိုက္ဆိုင္စြာပဲ ၀ါသနာခ်င္းလည္း တူတယ္။ အျမင္ခ်င္းလည္း တူတယ္။ ေခါင္းမာတာခ်င္းလည္း တူတယ္။ အျငင္းသန္တာခ်င္းလည္း တူတယ္။ ကိုယ္မွန္တယ္ထင္တဲ့အရာကို မလြတ္တမ္း ဆုပ္ကိုင္ရင္း ကိုယ္ျဖစ္ခ်င္တာကို မျဖစ္ျဖစ္ေအာင္ ဇြတ္လုပ္တတ္တာခ်င္းလည္း တူတယ္။ ဆရာလုပ္တတ္တာခ်င္းလည္း တူတယ္။ အဲဒီေတာ့ ကၽြန္မတို ့ ၂ေယာက္မွာ တပည့္ မရွိဘူး။ ဆရာေတြခ်ည္းပဲ။
ကၽြန္မတို ့ ၂ေယာက္ ျငင္းခုန္လိုက္တိုင္း ဘယ္သူမွ အေလွ်ာ့မေပးတတ္တာမို ့ ဆရာ (Project Manager) ရဲ့ ရံုးခန္းကို ေရာက္ ရတာလည္း အႀကိမ္ေပါင္း မနည္းဘူး။ မ်ားေသာအားျဖင့္ ကၽြန္မတို ့ ၂ေယာက္လံုးရဲ့ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ေတြဟာ ၂မ်ိဳးလံုး မွန္ေန တတ္တာေၾကာင့္ ဆရာက ဒီေနရာမွာ အသံုးမခ် ျဖစ္ရင္ေတာင္ အျခားေနရာတစ္ခုမွာ ကၽြန္မတို ့ ဆံုးျဖတ္ထားတဲ့ အယူအဆကို လက္ခံ အသံုးျပဳေပးေလ့ရွိတယ္။
တျဖည္းျဖည္းနဲ ့ အင္ဂ်င္နီယာေတြ အမ်ားႀကီးၾကားမွာ ဆရာက ကၽြန္မတို ့ ၂ေယာက္ကို ေနရာေပး အေလးထားလာခဲ့တယ္။ ဆံုးျဖတ္လုပ္ကိုင္စရာရွိတိုင္းမွာ အၿမဲတမ္း ကၽြန္မတို ့ ၂ေယာက္ကို ေခၚယူတိုင္ပင္ ေျပာဆိုတတ္ခဲ့တယ္။ ကၽြန္မနဲ ့သူ ၀ါသနာ တူ စိတ္တူတာကို သေဘာက်မိေပမဲ့ ကၽြန္မတို ့ ၂ေယာက္ဟာ ၿပိဳင္ဘက္အျဖစ္ကို တျဖည္းျဖည္းနဲ ့ ေရာက္မွန္းမသိ ေရာက္ လာခဲ့ၾကတယ္ေလ။ သူနဲ ့ စကားႏိုင္လု ျငင္းခုန္ရတိုင္း
“ဘယ္လိုေကာင္မေလးမွန္း မသိဘူး။ အရမ္းေခါင္းမာတာပဲ။ ေယာက်ာ္းေလးေတြကိုလည္း ပခံုးခ်င္းတိုင္း လိုက္ယွဥ္ေနတယ္။ မွန္တယ္ထင္ရင္လည္း နဲနဲေလးမွ ေနာက္မဆုတ္ဘူး။ ခင္ဗ်ားက အရမ္းထက္ျမက္လြန္းေတာ့ ခင္ဗ်ားကို ယူမဲ့ ေယာက်ာ္း ကေတာ့ မလြယ္ဘူးပဲ”
အဲဒီလို ပါးစပ္ကမခံခ်င္ေအာင္ ေျပာေနေပမယ့္လည္း ဘာေၾကာင့္ ကို ့ရဲ့ မ်က္၀န္းေတြမွာ သေဘာက်ရိပ္ေတြ၊ ဂုဏ္ယူ ၀ံ့ၾကြား လိုရိပ္ေတြ ထင္ဟပ္ေနရတာလဲ။ ဘာေၾကာင့္ အဲဒီလိုမ်ိဳးေတြ ေျပာတိုင္း ေက်နပ္ေနတဲ့ မ်က္ႏွာႀကီးနဲ ့ ၿပံဳးေနရတာလဲ။
“မိန္းကေလးျဖစ္ေပမယ့္ အဲဒီလို ထက္ျမက္ေနရမွာ။ အဲဒီ စိတ္ဓာတ္မ်ိဳးကို ကၽြန္ေတာ္တအားသေဘာက်တာ။” လို ့ဘာေၾကာင့္ မ်ား တဖြဖြ ေျပာခဲ့ရတာလဲ။
တကယ္ဆိုရင္ အဲဒီအခ်ိန္ထဲက ကၽြန္မစိတ္ကို သူ နားလည္သိရွိေနရမွာေနာ္။ အခ်ိန္ေတြၾကာလာတာနဲ ့အမွ် ကၽြန္မတို ့ ၂ေယာက္ရဲ့ ခင္မင္မႈက ပိုမိုနက္ရွိဳင္းလာခဲ့ပါတယ္။ သူ ့ရဲ့ ႏူးညံ့ ရႊန္းလဲ့တဲ့ အၾကည့္ေတြေအာက္မွာ ကၽြန္မက်ဆံုးစျပဳလာခဲ့ၿပီ။
သူနဲ ့အတူ တိုင္ပင္ေပာဆိုၿပီး ဘ၀ကို ျဖတ္ေက်ာ္ခ်င္စိတ္၊ အလုပ္ေတြကို အတူတူ စဥ္းစား ေတြးေခၚခ်င္စိတ္ေတြ ျဖစ္လာမိၿပီ။ သူ ့အတြက္ဆို ဘာမဆို ျဖည့္ဆည္းေပးဆပ္္ခ်င္တဲ့ဆႏၵေတြ ရင္မွာတိတ္တခိုး ျဖစ္တည္ခဲ့ၿပီ။ (လုပ္ငန္းခြင္နဲ ့ မပတ္သက္ ရင္ေပါ့ေလ)
x x x x
ကၽြန္မမွတ္မိေနေသးတယ္။ ကၽြန္မတို ့ ၂ေယာက္ခ်စ္သူျဖစ္ခဲ့ၾကတဲ့ ေန ့တစ္ေန ့ကိုေပါ့။ အဲဒီေန ့က မိုးရြာေနခဲ့တယ္။ ေဆာက္ လုပ္ဆဲ အေဆာက္အဦးတစ္ခုေပၚ တက္ၾကည့္ၿပီး ျပန္အဆင္းမွာ ေလွကားေပၚက ကၽြန္မ ေျခေခ်ာ္က်ခဲ့တာ။ နာက်င္စြာနဲ ့ ျပန္ မထႏိုင္ခဲ့ဘူး။ အကူအညီရလိုရျငား လိုက္ၾကည့္ေပမယ့္ အနားမွာ တစ္ေယာက္မွ ရွိမေနခဲ့ဘူး။ အားငယ္စြာ ခံစားေနရတံုးမွာပဲ မွတ္မိေနက် ဆိုင္ကယ္သံတစ္ခုနဲ ့အတူ ကၽြန္မနားကို သူ ေရာက္လာခဲ့တာ။ စိုးရိမ္တႀကီး ေျပးလာတဲ့ သူ ့ကို ျမင္ေတာ့မွ ပို၀မ္းနည္းလာၿပီး အလိုလုိေနရင္း မ်က္ရည္ေတြက်လာေတာ့တာ။
“ဘာျဖစ္သြားတာလဲ” လို ့ သူ ေမးေတာ့
“ေခ်ာ္က်တာ။ ထလို ့ မရဘူး။ ေျခေထာက္က အရမ္းကို နာတယ္”
စကားအဆံုးမွာပဲ မေျပာမဆိုနဲ ့ ကၽြန္မကို ေပြ ့ခ်ီၿပီး ဆိုင္ကယ္ေပၚ တင္သြားခဲ့တာ။ ေန ့လည္ပိုင္းနားေနတဲ့ သူတို ့ရံုးခန္းကို ကၽြန္မကို ေခၚသြားခဲ့တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ ဒီနားေနခန္းထဲမွာ ဘယ္သူမွ ရွိမေနခဲ့ဘူး။
ကၽြန္မရဲ့ ေျခေထာက္ကေထာက္မႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ေရာင္ကိုင္းေနခဲ့ၿပီ။ဒဏ္ရာကို ေဆးေၾကာေပးရင္း ေရာင္ေနတဲ့ ေျခေထာက္ ကို သူကိုယ္တိုင္ ေဆးလိမ္းေပးခ်ိန္မွာေတာ့ ကၽြန္မက တရွံဳ ့ရွံဳ ့နဲ ့ ငိုေနခဲ့ၿပီ။ ဘယ္ေလာက္ပဲ စိတ္ဓာတ္မာေၾကာတယ္ဆိုေပ မယ့္ ေနမေကာင္းခ်ိန္မွာေတာ့ အနားမွာ မိသားစုမရွိရင္ အားငယ္တတ္တာ ကၽြန္မအက်င့္ေလ။
အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကၽြန္မလက္ကို ဆုပ္ကိုင္ရင္း ရုတ္တရက္ လွမ္းေျပာလိုက္တဲ့ သူရဲ့ စကားသံ။ ကၽြန္မတဘ၀လံုးမွာ ဘယ္ေတာ့ မွ ေမ့လို ့ရေတာ့မွာမဟုတ္တဲ့ သူ ့ရဲ့ စကားလံုးေတြ
“ကေလးကို တစ္သက္လံုးယုယခ်င္လိုက္တာ” တဲ့။
သူေျပာလိုက္တဲ့စကားဟာ ကၽြန္မၾကားဖူးေနက် သာမာန္ရည္းစားစကားမ်ိဳး မဟုတ္တာေတာ့ ေသခ်ာတယ္။ တကယ္ ဆို အဲဒီအခ်ိန္ထဲက ကၽြန္မ သိခဲ့ဖို ့ ေကာင္းတာေနာ္။ သူ ကၽြန္မကို ခ်စ္တယ္လို ့ ေျပာခဲ့တာ မဟုတ္ဘူးေလ။
ကၽြန္မ သူ ့မ်က္ႏွာကို အလန္ ့တၾကား ေမာ့ၾကည့္မိေတာ့
“ကေလးကို ကို ့ရင္ခြင္ထဲမွာထားၿပီး တသက္လံုး ေထြးေပြ ့ထားခ်င္လိုက္တာ။” တဲ့
“အဲဒါ ဘာေျပာတာလဲဟင္။ ကၽြန္မကို ရည္းစား စကားေျပာေနတာလား” လို ့ ပြင့္လင္းစြာ ေမးမိေတာ့
“ဟုတ္တယ္ေလ ကေလးမရဲ့။ ဒါေလးေတာင္ မသိဘူးလား” တဲ့
တကယ္ဆို ဒီေနရာမွာ ကၽြန္မ မဟုတ္တဲ့ အျခားသာမာန္မိန္းကေလးတစ္ေယာက္သာဆို စဥ္းစား ပါရေစဦး ဘာညာ နဲ ့ ေျပာဦးမလားမသိဘူးေနာ္။ ဒါေပမဲ့ အၿမဲတမ္း စိတ္ျမန္လက္ျမန္နဲ ့ ဘယ္ေတာ့မွ မိန္းမမဆန္တတ္တဲ့ ကၽြန္မရဲ့ ထံုးစံအတိုင္းပဲ
“ကို ့ကို ကၽြန္မလည္း ခ်စ္ေနခဲ့တာ ၾကာၿပီ” လို ့ ခ်က္ခ်င္းေခါင္းညိတ္အေျဖေပးခဲ့မိတာ။
“ဟာကြာ။ ဘယ္လို ေကာင္မေလးလဲ။ ရည္းစားစကားေျပာတာ ခ်က္ခ်င္းအေျဖေပးရတယ္လို ့။ ဒါေပမဲ့ ကို အရမ္းေပ်ာ္ပါတယ္ ကေလးရာ။ ေက်းဇူးလည္းတင္ပါတယ္။ ကို ့ကို လက္ခံေပးလို ့”
ေပ်ာ္ရႊင္ၾကည္ႏူးသြားတဲ့ ကို ့ရဲ့ မ်က္ႏွာကို ၾကည့္ရင္း ကို ့ကို ခ်က္ခ်င္း အေျဖေပးမိတာ မမွားပါဘူးလုိ ့ ကၽြန္မ ကိုယ့္ ဘာသာ ကိုယ္ ေျဖသိမ့္ခဲ့တယ္။ တကယ္ေတာ့ ဒါေတြဟာ ကၽြန္မအတြက္ အမွတ္ေလွ်ာ့ေစတဲ့ အခ်က္ေတြရယ္လို ့ အစက မစဥ္းစားမိ ခဲ့ဘူး။
ဒီလိုနဲ ့ သူ ့ဘက္ကခ်စ္တယ္ဆိုတဲ့ စကားတစ္ခြန္းမွ မပါပဲ ကၽြန္မတို ့ ႏွစ္ေယာက္ ခ်စ္သူျဖစ္ခဲ့ၾကတယ္ေနာ္။ ခ်စ္သူဘ၀မွာ ကၽြန္မကသာ ခ်စ္လားလို ့ အတန္တန္ေမးမွ ခ်စ္တယ္လို ့ ေျပာတတ္ခဲ့တာ၊ ကၽြန္မကသာ သူ ့ကို မ်က္စိ ေအာက္က အေပ်ာက္ မခံႏိုင္ေလာက္ေအာင္ သည္းသည္းလႈပ္ ဂရုစိုက္ခဲ့ရတာ၊ သူကေတာ့ ခ်စ္သူျဖစ္တာကို သူငယ္ခ်င္းေတြကိုေတာင္ ေျပာျပခြင့္ မေပးပဲ လွ်ိဳ ့၀ွက္ထားခဲ့ရတာ ဒါေတြကို ဘာလို ့ ကၽြန္မ သတိ မထားခဲ့မိပါလိမ့္။
ရွားရွားပါးပါး ႏွစ္ေယာက္အတူရွိခြင့္ ရခ်ိန္ေလးမွာသာ ‘ကေလး’ ရယ္၊ ‘ကို’ ရယ္လို ့ ေျပာခြင့္ ေခၚခြင့္ရခဲ့တာ။ အမ်ားနဲ ့ အတူ ရွိခ်ိန္ေတြမွာေတာ့ ‘ခင္ဗ်ား’၊ ‘ကၽြန္ေတာ္’ဆိုတဲ့ အေခၚအေ၀ၚမ်ားကို ႏႈတ္ဖ်ားက မခ်ခဲ့တာ။ တခါတရံမွာ ေယာင္ယမ္းလို ့ ‘ကို’ လို ့ ေခၚမိရင္ မ်က္လံုး ျပဴးျပတတ္ေသာ သူ ့အၾကည့္ေၾကာင့္ ကမန္းကတန္း ‘ကိုႏိုင္ထာ၀ရ’ ရယ္လို ့သူ ့နာမည္ကို အေျပး အလႊား ေျပာင္းေခၚရတာ။
ဒါေတြဟာ ကၽြန္မလိုခ်င္တဲ့ ကၽြန္မစဥ္းစားထားတဲ့ စိတ္ကူးထဲကခ်စ္သူပံုစံမဟုတ္ခဲ့ဘူး။ ကၽြန္မလိုခ်င္တဲ့ လိုက္ဖက္ညီတဲ့ စိတ္တူ ကိုယ္တူ ခ်စ္သူပံုစံေတြ ျဖစ္မလာခဲ့ဘူး။ ဒါေပမဲ့ သူ ့ကိုခ်စ္တဲ့စိတ္နဲ ့ အရာရာကိုလိုက္ၿပီး ကၽြန္မႀကိဳးစား ေနထိုင္ခဲ့ပါတယ္။
ခ်စ္သူျဖစ္ၿပီး ေနာက္ပိုင္းမွာ သူရဲ့ ကၽြန္မအေပၚ လႊမ္းမိုးခ်ယ္လွယ္မႈေတြ ပိုမ်ားလာပါတယ္။ အရင္က သူ သဘာက်ခဲ့တဲ့ ထက္ျမက္မႈေတြကို အျမင္ မၾကည္လင္ခ်င္ေတာ့ဘူး။ သူ ့အေပၚ ေျခရာတိုင္းမႈ၊ စိန္ေခၚမႈေတြလို ့ ထင္ျမင္လာခဲ့ေတာ့တယ္။ မိန္းကေလးတန္မဲ့ ထက္ျမက္လြန္းတယ္လို ့ ျငိဳျငင္ခ်င္တယ္။ အဆိုးဆံုးကေတာ့ ႏွစ္ေယာက္အတူ တြဲလုပ္ရတဲ့ ကိစၥတိုင္းမွာ လည္း သူကသာလွ်င္ ဦးေဆာင္ဆံုးျဖတ္ခ်င္ေတာ့တာေလ။
ကိုယ္ေရးကိုယ္တာကိစၥမွာ သူ ့ရဲ့ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ကို ကၽြန္မ လက္ခံေကာင္း လက္ခံမွာ ျဖစ္ေပမဲ့ လုပ္ငန္းခြင္ထဲမွာပါ ပါ၀င္ စြက္ဖက္ခ်င္လာတဲ့ သူ ့ဆႏၵေတြကို ကၽြန္မက လက္မခံႏိုင္ဘူး။ “မိုးပပ” ဆိုတဲ့ မိန္းမတစ္ေယာက္ဟာ ခ်စ္သူရွိယံုနဲ ့ ကိုယ္ရဲ့ အရည္အခ်င္းေတြ၊ ယံုၾကည္ခ်က္ေတြကို ေျမာင္းထဲပို ့ပစ္မဲ့ မိန္းမတစ္ေယာက္ မဟုတ္ဘူးေလ။ အဲဒီမွာ ကၽြန္မတို ့၂ ေယာက္ သေဘာထား စၿပီး ကြဲလြဲေတာ့တာပါပဲ။
ေနာက္ၿပီး ကၽြန္မ ဘာပဲလုပ္လုပ္ သူ ့ကို အသိေပးၿပီးမွ လုပ္ေစခ်င္တာ။ ကၽြန္မကလည္း လူတစ္ေယာက္ကို (ခ်စ္သူ ျဖစ္ျဖစ္၊ မိဘ ျဖစ္ျဖစ္) လုပ္ပါရေစလို ့ ခြင့္ေတာင္းၿပီးမွ လုပ္တတ္တဲ့ မိန္းမ တစ္ေယာက္ မဟုတ္ခဲ့ဘူး။ ကိုယ္လုပ္ခ်င္တာ လုပ္ၿပီး မွသာ ဒါလုပ္ ခဲ့တာလို ့ ေျပာျပတတ္တာ။ ဒီေတာ့ ကၽြန္မတို ့ႏွစ္ေယာက္ၾကားမွာ ဆံပင္ညွပ္တာကအစ အလုပ္က အဆံုးအားလံုး ဟာ သူနဲ ့ျပသနာ ျဖစ္စရာေတြခ်ည္းပဲ ျဖစ္ေနေတာ့ အဆင္မေျပခ်င္ေတာ့ဘူးေလ။
ကၽြန္မတို ့ခ်စ္သူဘ၀မွာ ဖြင့္မေျပာျဖစ္တဲ့ မေျပလည္တဲ့ ျပသနာေတြ အမ်ားႀကီး ရွိခဲ့တာလည္း အမွန္ပါပဲေလ။
x x x x
သူနဲ ့ ခ်စ္သူ သက္တမ္းတစ္ေလွ်ာက္မွာ သူ ကၽြန္မကို ခ်စ္တယ္ ဆိုေပမယ့္ ကၽြန္မကသာ သူ ့အေပၚသည္းသည္းလႈပ္ စြဲလမ္း ခဲ့ရတယ္ဆိုတာ ကၽြန္မတို ့နဲ ့ပတ္သက္တဲ့သူေတြ အားလံုးသိၾကပါတယ္။
ႏွစ္ေယာက္အတူ ဆံုတိုင္း ကို ့မ်က္ႏွာကို တစိမ့္စိမ့္ ေငးၾကည့္တတ္တာလည္း ကၽြန္မရဲ့ အက်င့္ပါပဲ။ ေျပာရရင္ ကိုကမ်က္လံုးေလးေတြ အရမ္းလွတယ္။ ေယာက်ာ္းေလးတန္မဲ့ ေကာ့ရႊန္းေနတဲ့ ကို ့ မ်က္ေတာင္ရွည္ေတြကို ကၽြန္မ မနာလိုစြာ သေဘာက်စြာ ေငးၾကည့္တတ္ ခဲ့တာ။
တကယ္လို ့သာ ကုိနဲ ့ ကၽြန္မသာ အိမ္ေထာင္က်လို ့ သမီးေလး ေမြးခဲ့ရင္ ကို ့လို မ်က္လံုး၀ိုင္း၀ိုင္း၊ မ်က္ေတာင္ ရွည္ရွည္ေကာ့ေကာ့နဲ ့ ကၽြန္မလို မ်က္ခံုးေမြးနက္နက္ထူထူ တန္းတန္းေလး၊ ႏႈတ္ခမ္းပါးေလးတစ္စံုနဲ ့၀ါ၀င္းတဲ့အသားအေရေလးသာ ရလိုက္ရင္ အရမ္းကို ခ်စ္ဖို ့ ေကာင္းမွာပဲလို ့ စိတ္ကူးယဥ္ခဲ့ဖူး တယ္။ ဒီလိုကေလးမ်ိဳးေလး ကၽြန္မ ရူးရူးမူးမူးလိုခ်င္ေနခဲ့မိတာ။
ကၽြန္မရဲ့ စိတ္ကူးကို ကို ့ကို ျပန္ေျပာျပမိေတာ့
“ဒါ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ ေျပာရ၊ စဥ္းစားရမယ့္ စကားမ်ိဳးလား” ဆိုၿပီး မ်က္ႏွာထားတည္တည္ႀကီးနဲ ့ ေအာ္ေငါက္ပစ္တာ။ တကယ္ ဆို အဲဒီအခ်ိန္ထဲက ကၽြန္မ သူ ့သေဘာကို သိခဲ့ရမွာေလ။ ဒါေပမဲ့ ဘာမွ မျမင္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ပဲ ကၽြန္မအေပၚမွာ ကို ့အခ်စ္က လႊမ္းမိုးေနခဲ့တာေလ။
ေယာက်ာ္းေလးေတြနဲ ့ တန္းတူ ရင္ေဘာင္တန္းၿပီး အလုပ္လုပ္ေနေပမယ့္ ျငင္းခုန္ရန္ျဖစ္ ေနေပမယ့္ ေခါင္းမာၿပီး ျဖစ္ခ်င္တာကို တဇြတ္ထိုးလုပ္တတ္ေပမယ့္ ကၽြန္မဟာလည္း ျမန္မာ မိန္းမသားတစ္ေယာက္ပါပဲ။ ကိုယ္ျဖစ္ခ်င္တဲ့ကိစၥတိုင္းကို ေတာင္းဆိုခြင့္ မရွိခဲ့ပါ ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ပဲ ခ်စ္သူသက္တမ္း ၂ႏွစ္ေက်ာ္ၾကာသည္အထိ ကို ့ဆီက လက္ထပ္ခြင့္မေတာင္းဆိုခဲ့တာကို ဘာမွ ေျပာပိုင္ခြင့္ မရွိခဲ့့ ပါဘူး။
ကို ့မွာ အိမ္ကသေဘာတူထားတဲ့ မိန္းကေလးရွိတယ္လို ့ ကို ့အေျပာအရပဲ သိခဲ့ရပါတယ္။ အဲဒီ မိန္းကေလးဆီက ကို ့ဆီကို ဖုန္းေတြ လာတတ္သလို သူမဆီကိုလည္း ကို တခါတရံ ဖုန္းဆက္တတ္တာကို ကၽြန္မ သိေပမယ့္ တစ္ခါမွ ျငဴစူ စိတ္ေကာက္ျခင္း မရွိခဲ့ပါဘူး။ ရင္ထဲမွာ သ၀န္တိုခ်င္ေပမယ့္ ကိုတို ့ႏွစ္ေယာက္က ဘယ္လိုလည္းလို ့ ေမးခ်င္ေပမယ့္ ကို ့ကို ယံုၾကည္မႈတစ္ခုနဲ ့ အတူ သူ ့ရဲ့ ရိုးသားမႈကို ေစာ္ကားသလို ျဖစ္မွာစိုးလို ့ ဘာမွ မေမးခဲ့သူပါ ကို။ အဲေလာက္အထိ ကို ့အေပၚ တန္ဖိုးထား ခ်စ္ျမတ္ႏိုးခဲ့ပါတယ္။
ေနာက္ၿပီး ကၽြန္မ ယံုၾကည္တာက ကၽြန္မအရမ္းခ်စ္တာကိုသိရက္နဲ ့ ကို ကၽြန္မကို ထားပစ္ခဲ့မွာ မဟုတ္ဘူးလို ့ေပါ့။ ကိုယ့္ ကိုကိုယ္ အထင္ႀကီးခဲ့မိတာလည္း ပါတာေပါ့။ အနာဂတ္ ေန ့ရက္ေတြမွာ ကိုနဲ ့အတူ ျဖတ္သန္းမယ္ဆိုတဲ့ ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းေတြ နဲ ့ ေန ့ရက္တို ့ ကုန္ဆံုးခဲ့ပါတယ္။
ဒီလိုနဲ ့ တစ္ေန ့မွာသူ ့အိမ္ကဖုန္းဆက္ေခၚလို ့ဆိုၿပီး သူျပန္သြားခဲ့ပါတယ္။ တစ္ပါတ္လို ့ခြင့္ယူၿပီး ျပန္သြားတာျဖစ္ေပမဲ့ ၁၀ ရက္ေက်ာ္ သည္အထိ ျပန္မလာခဲ့ဘူး။ စိတ္ပူလို ့ဆက္သြယ္ခ်င္ေပမယ့္ သူ အိမ္ျပန္ခ်ိန္မွာ ဖုန္းမဆက္ပါနဲ ့ဆိုတဲ့ သူ ့ရဲ့ အေၾကာင္းျပခ်က္မရွိ ပိတ္ပင္ထားမႈေၾကာင့္ ကၽြန္မ မဆက္သြယ္ခဲ့ရဘူး။
သူ မရွိခ်ိန္က်မွ ကၽြန္မ သူ ့ကိုဘယ္ေလာက္ခ်စ္ေနမိတာ၊ လြမ္းဆြတ္ေနမိတယ္ဆိုတာ သိလာရတာ။ ဒါေၾကာင့္ပဲ ကၽြန္မရဲ့ မာနေတြ၊ အတၱေတြကို စြန္ ့ပစ္ၿပီး သူလိုခ်င္တဲ့ မိန္းမဆန္တဲ့ မိန္းမသားတစ္ေယာက္၊ ကိုယ့္ရဲ့ အိမ္ေထာင္ဦးစီး ခ်စ္သူကို အားကိုး မွီ ႏြဲ ့တတ္တဲ့ မိန္းမတစ္ေယာက္ရဲ့ ဘ၀ကို ခံယူလိုက္ေတာ့မယ္ရယ္လို ့ သူ ့ကိုခ်စ္တဲ့အခ်စ္တစ္ခုနဲ ့တင္ ဆံုးျဖတ္မိခဲ့ တာပါ။ ဒါေတြကို သူ ျပန္လာရင္ သိခြင့္ရေအာင္ ကၽြန္မ ဖြင့္ေျပာျပလိုက္ေတာ့မယ္ရယ္လို ့ ဆံုးျဖတ္ထားခဲ့ပါတယ္။
ဒါေပမဲ့ေပါ့ေလ ……….။
ကို ့ကို ျမင္ရခ်ိန္မွာ ေပ်ာ္ရႊင္ရတဲ့၀မ္းသာမႈကို တအံ့တၾသလက္ခံရင္း
“ငါ သူ ့ကို လံုး၀ မခြဲႏိုင္ေတာ့ပါလား” လို ့ ရင္ထဲမွာတိတ္တဆိတ္၀န္ခံမိပါတယ္။
“သြားတာ ၾကာလိုက္တာ ကိုရယ္- ဟိုမွာ ဘာလုပ္ေနလို ့ ဒီေလာက္ၾကာေနတာလဲ” ဆိုေတာ့
“ေမေမတို ့က ေစ့စပ္ပြဲ လုပ္ေပးေနလို ့ ၾကာသြားတာေလ” တဲ့
ဘုရားေရ - ကၽြန္မရဲ့ အၾကားအာရံုမ်ား ခၽြတ္ယြင္းသြားခဲ့ၿပီလား။
“ဘယ္…သူ … ေစ့စပ္တာလဲဟင္”
တြန္ ့ဆုတ္စြာ ထြက္ေပၚလာတဲ့ ကၽြန္မစကားသံနဲ ့ မေရွးမေႏွာင္းမွာပဲ
“ငါ ေစ့စပ္တာေလ” လို ့ ႏႈတ္ဖ်ားက အလြယ္တကူပြင့္ထြက္လာတဲ့ ကို ့ရဲ့ စကားသံ။ ကၽြန္မဘ၀အတြက္ ေတာ္လဲသံမ်ားလား။ အံ့ၾသ စရာေကာင္းတာက သူ ့ခ်စ္သူျဖစ္တဲ့ ကၽြန္မကို တျခားတစ္ေယာက္နဲ ့ သူ ေစ့စပ္လိုက္ရတဲ့အေၾကာင္း ျပန္ေျပာပံုက
“မုန္ ့ဆိုင္က မုန္ ့စားၿပီး ျပန္လာတာေလ” ဆိုတဲ့ ေလသံထက္ ပိုၿပီးမထူးျခားခဲ့ဘူး။ ျဖစ္သင့္ပါသလား။ မိန္းမတစ္ေယာက္နဲ ့ ေစ့စပ္ခဲ့တဲ့ ကိစၥကို ထမင္းစား ေရေသာက္သလို ဘာမွမထူးျခား မခံစားရတဲ့ေလသံနဲ ့ ေျပာႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ကို ့ရင္ထဲမွာ ကၽြန္မအတြက္အခ်စ္ တို ့ခန္းေျခာက္ခဲ့ၿပီလား။
“ရက္စက္လိုက္တာ ကိုရယ္” လို ့ မေျပာႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ႏွိပ္စက္လိုက္တဲ့ ကို ့ရဲ့ အဆံုးစြန္ေသာ ရက္စက္ျခင္းပါပဲ။
“ဘာျဖစ္လို ့ ေစ ့စပ္လိုက္တာလဲ?”
“ဘာအတြက္လဲ?”
“ကၽြန္မကေရာ ကို ့ရဲ့ ဘာလဲ?”
“ကၽြန္မတို ့ေရာ ဘယ္ေတာ့လက္ထပ္ၾကမွာလဲ?” ဆိုတဲ့ေမးခြန္းေတြဟာ ႏႈတ္ဖ်ားကိုေရာက္မလာပဲ ရင္ထဲမွာပဲ ေပ်ာက္ဆံုးသြားခဲ့ပါၿပီ။
ကၽြန္မႏႈတ္က ဒီလိုေမးခြန္းမ်ိဳးေတြ ထုတ္ေမးယူရေလာက္ေအာင္ မသိမ္ငယ္ခ်င္ေတာ့ပါဘူး။ သူေတာင္ ကိုယ့္ကို ဖြင့္မေျပာခ်င္လို ့ မေျပာျပခဲ့ေသးတာ။ ဘယ္ေတာ့မွ မေမးေတာ့ပါဘူးလို ့ ဆံုးျဖတ္ခဲ့တယ္။
ဒါေပမဲ့ အျပင္ပန္းမွာ ဘာမွမျဖစ္သလို အားတင္းထားခဲ့ေပမဲ့ တကယ္တမ္းမွာ ကၽြန္မခံစားခဲ့ရပါတယ္။ လူသူကြယ္ရာမွာ ငိုေၾကြးရင္း ကၽြန္မစိတ္ေတြပူေလာင္ရင္း ေန ့ရက္တို ့ကို ပင္ပန္းစြာ ေက်ာ္ျဖတ္ခဲ့ရပါတယ္။ ခံစားရတဲ့စိတ္ကိုအျပင္မထြက္ေအာင္ ထိန္းသိမ္း ထားႏိုင္ေပမဲ့ ခႏၶာကိုယ္ထဲက က်န္းမာေရးကိုေတာ့ ကၽြန္မ ဘယ္လိုမွမလြန္ဆန္ႏိုင္ပါဘူး။ နဂိုႏွလံုးေရာဂါအခံနဲ ့ ေဆးရံုုတက္လိုက္ရ ပါေတာ့တယ္။
အဲဒီေတာ့မွ ကၽြန္မရဲ့ ဟန္ေဆာင္မႈေတြကို သိခဲ့ရတယ္တဲ့လား။ ထားလိုက္ပါေတာ့ ကိုရယ္။ မမွီေတာ့ပါဘူး။ အရာရာဟာ ေနာက္က် သြားခဲ့ပါၿပီ။
“ဘာမွမခံစားရသလို ဘာလို ့ဟန္ေဆာင္ခဲ့တာလဲ ကေလးရယ္။ ကို ့ကို ဖြင့္ေျပာေရာေပါ့့ ” တဲ့။
ဖြင့္ဟေျပာျပမွသိမယ့္ခ်စ္ျခင္းမ်ိဳးကိုလည္း ကၽြန္မ မလိုခ်င္ပါဘူး။ ကၽြန္မလိုခ်င္တာ ကၽြန္မရဲ့ ခ်စ္ျခင္းေတြကို ျမင္ႏိုင္မယ့္ တူညီတဲ့ ကို ့ရဲ့ အခ်စ္္တစ္ခုကိုေပါ့။ ခုခ်ိန္မွာမရႏိုင္ေတာ့တဲ့အရာကို တမ္းတမေနေတာ့ပါဘူး ကိုရယ္။ ရွိပါေစေတာ့။
ကၽြန္မေဆးရံုတက္ေနရတဲ့ ေန ့ရက္ေတြမွာ ကို ့ရဲ့ အၾကင္နာေတြ၊ ဂရုစိုက္မႈေတြ ျပန္ရခဲ့ေပမယ့္ စိတ္ထဲမွာ အရင္လို ေႏြးေထြးတယ္လို ့ မခံစားရေတာ့ဘူး။ ရင္မခုန္ေတာ့ဘူး။ အခ်ိန္မေရြး သူမ်ားဆီေရာက္သြားႏိုင္တဲ့အရာေတြေလ။
ကၽြန္မရဲ့ ခံစားခ်က္ေတြကိုသိေနတဲ့ သူငယ္ခ်င္း ေႏြးေႏြးက
“နင္တို ့ ေဆြးေႏြးၾကပါအံုးလားဟယ္။ တစ္ေယာက္နဲ ့တစ္ေယာက္ မခ်စ္တာလည္း မဟုတ္ပဲနဲ ့” တဲ့။
“ကိုယ့္ကို မေရြးခ်ယ္ပါဘူးဆိုၿပီး ထားခဲ့တဲ့လူတစ္ေယာက္ကို ကိုယ္ဘာမ်ား ေဆြးေႏြးရအံုးမွာလဲ ေႏြးရယ္။ သူ ့ရဲ့ ေရြး ခ်ယ္မႈဟာ တစ္စံုတစ္ေယာက္ရဲ့ တိုက္တြန္းခ်က္ေၾကာင့္၊ ဒါမွမဟုတ္ ပတ္၀န္းက်င္ရဲ့ ဖိအားေပးမႈေၾကာင့္ ဒါမွမဟုတ္ ငါရဲ့ မ်က္ရည္စက္ေတြေၾကာင့္ ဘာေၾကာင့္နဲ ့မွ မေျပာင္းလဲေစရဘူး။ ဒါဟာလည္း ငါ သူ ့အေပၚထားတဲ့ ငါ့ရဲ့ ေနာက္ဆံုး မာနပဲ”
“ဒီမာနေတြေၾကာင့္ပဲ နင္တို ့၂ေယာက္ ေ၀းရေတာ့မယ္ေလဟယ္”
“ရွိပါေစေတာ့ ေႏြးရယ္။ အဲဒီမာနကိုဖက္တြယ္ရင္း က်န္ရွိတဲ့ဘ၀ကို ငါ ရင္ဆိုင္ရအုံးမွာပါ”
ဒီလိုနဲ ့ ကိုလက္ထပ္ရမယ့္ရက္တို ့ နီးကပ္လာပါေတာ့တယ္။ ကိုမသြားခင္တစ္ရက္မွာ ၂ေယာက္ထဲ ေတြ ့ၾကေတာ့
“ကို ့ ကို အၿပီးသာစိတ္နာလိုက္ပါေတာ့ ကေလးရယ္။ ဘယ္ေတာ့မွခြင့္မလႊတ္ပါနဲ ့” တဲ့ေလ။
“ဟင့္အင္း။ ကၽြန္မ ကို ့ကို ဘယ္ေတာ့မွ စိတ္မနာပါဘူး။ အကို တစ္ေယာက္လို၊ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္လို အၿမဲသတိရေနမွာပါ။ ကို ့ကို တစ္ခုပဲ ေတာင္းဆိုပါရေစ။ က်န္းမာေရး မေကာင္းတဲ့ ကၽြန္မအတြက္ လူ ့ဘ၀ရဲ့ ေနာက္ဆံုးဆိုတဲ့အခ်ိန္ကိုမ်ား ေရာက္လာခဲ့ရင္ ကို ့မ်က္ႏွာကို ျမင္ေတြ ့သြားခ်င္ပါတယ္။ ကို ့လက္ကို ဆုပ္ကိုင္ၿပီး ေသမင္းကို ရင္ဆိုင္ျဖတ္ေက်ာ္ခ်င္ပါ တယ္။ ေနာက္ဆံုးဆိုတဲ့ အခ်ိန္ တစ္ခုမွာ ဘယ္ေနရာကိုပဲ ေရာက္ေရာက္ ကၽြန္မနားကို ေရာက္ေအာင္လာခဲ့ပါမယ္ ဆိုတဲ့ ဂတိတစ္ခုကိုပဲေပးခဲ့ပါ ကို။ ဒါ ကၽြန္မရဲ့ ပထမနဲ ့ ေနာက္ဆံုးေတာင္းဆိုျခင္းပါပဲ”
သူ ကၽြန္မကိုရင္ခြင္ထဲနစ္ျမဳပ္မတတ္ဆြဲသြင္းထားခဲ့တယ္။ ကို ့ခႏၶာကိုယ္ေတြ တုန္ရီေနခဲ့တာ ကိုငိုေနတာမ်ားလားကြယ္။ မငိုပါနဲ ့ ကိုရယ္။ ကၽြန္မအတြက္နဲ ့ မ်က္ရည္က်တယ္ဆိုတာ ကို ့ဘ၀မွာ မရွိေစခ်င္ဘူး။ ကၽြန္မက ကို ့အၿပံဳးကိုသာ ထာ၀ရ ျမင္ခ်င္သူ ရယ္ပါ။
ကၽြန္မတို ့နွစ္ေယာက္ရင္ထဲမွာ ေျပာစရာစကားေတြ အမ်ားႀကီးရွိေနမွန္း သိေနၾကတယ္။ ရုတ္တရက္အသိ၀င္လာလို ့ ကို ့ရင္ခြင္ထဲက ရုန္းအထြက္
“ကို ့ဘ၀မွာအခ်စ္ရဆံုးက ကေလးတစ္ေယာက္ထဲပါ” တဲ့။
ေက်နပ္ပါတယ္ ကို။ ဒီစကားတစ္ခြန္းနဲ ့တင္ ကၽြန္မ ရွင္သန္ေနထိုင္ရမယ့္ဘ၀အတြက္ ခြန္အားတို ့ ျဖစ္ေစခဲ့ပါၿပီ။ ျပန္ဖို ့လွည့္ထြက္ၿပီး ခါမွ စိတ္မထိန္းႏိုင္စြာနဲ ့ ကို ့ကို ေနာက္ေက်ာကသိုင္းဖက္ရင္း ေၾကကြဲစြာငိုေၾကြးခဲ့မိပါတယ္။
“မင္းရင္ထဲမွာရွိေနခဲ့တာေတြကို ဘာေၾကာင့္ ကို ့ကို မေျပာခဲ့တာလဲ ကေလးရယ္။ မင္း အရမ္းခံစားေနရတာေတြကို ဘာေၾကာင့္ ဟန္ေဆာင္ေနရတာလဲ။ ကိုနဲ ့ေတြ ့တိုင္း မင္း ဘာေၾကာင့္မခံစားရသလိုသရုပ္ေဆာင္ႏိုင္ခဲ့တာလဲ။ မင္းရဲ့ မ်က္ႏွာကိုၾကည့္ၿပီး မင္း မာနေတြနဲ ့ ကို ့ကို ေမ့ႏိုင္ေအာင္ လုပ္ႏိုင္ၿပီလို ့ ထင္ေနခဲ့တာ။ ကို အခု ဘာလုပ္ရေတာ့မွာလဲ”
“ဘာမွမလုပ္နဲ ့ ကို။ မနက္ျဖန္ ကို ရန္ကုန္ကိုသြားရမယ္။ ဟိုက်ရင္ သတ္မွတ္ထားတဲ့ရက္မွာ ကို မဂၤလာေဆာင္ရမယ္။ ပ်ားရည္ဆမ္း ခရီးထြက္ရမယ္။ ေနာက္ ၂ပတ္ျပည့္လို ့ ခြင့္ရက္ေစ့ရင္ ကိုအလုပ္ထဲကို ျပန္လာရမယ္။ ဒါပဲေပါ့။ တျခား ဘာမ်ားေျပာင္းလဲ စဥ္းစား ခ်င္ေသးလို ့လဲ။ ”
“မဟုတ္ဘူး။ ကေလးကိုထားခဲ့မယ္ဆိုရင္ ကို မတရားရာက်မွေပါ့။ ကို ရန္ကုန္ကို မသြားေတာ့ဘူး။”
ကၽြန္မအေပၚ မတရားရာက်မယ္ဆိုရင္ အစထဲက ဒီလမ္းကို ကိုဘာေၾကာင့္ေရြးခ်ယ္ခဲ့တာလဲလို ့ ခုခ်ိန္က်မွ ကၽြန္မ မေျပာရက္ မေမး ရက္ေတာ့ပါဘူး ကိုရယ္။
“ကို ရန္ကုန္ကို မသြားလို ့ ဘယ္ျဖစ္ပါ့မလဲ။ ဖိတ္စာေ၀ထားၿပီး လူသိရွင္ၾကား လက္ထပ္မယ့္ကိစၥမွာ သတို ့သား မလာလို ့ မဂၤလာပြဲ ပ်က္ရတယ္ဆိုရင္ တဘက္မိန္းကေလးမွာ ဘယ္ေလာက္နစ္နာမလဲ။ အျပစ္မရွိတဲ့ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ရဲ့ အရွက္ နဲ ့ ဂုဏ္သိကၡာ ကို ဘာမဟုတ္တဲ့ ကၽြန္မလိုမိန္းမတစ္ယာက္ရဲ့ မ်က္ရည္နဲ ့ မလဲခ်င္စမ္းပါနဲ ့ ကိုရယ္။ ကၽြန္မကိုခ်စ္ရင္ ကိုရန္ကုန္ျပန္ၿပီး စိတ္ေအး လက္ေအး လက္ထပ္လိုက္ပါ။”
“ကၽြန္မဘ၀ရဲ့ ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္ေလးမွာပဲ ကၽြန္မအနားကို ကို ေရာက္လာရင္ ေက်နပ္ပါၿပီ။”
ကၽြန္မရဲ့ မ်က္ရည္ေတြကိုေတာ့ ဒ႑ရီတစ္ခုအေနနဲ ့ဒိုင္ယာရီထဲမွာ ေသာ့ခတ္သိမ္းဆည္းၿပီး ထားရစ္လိုက္ပါၿပီ။ ကၽြန္မေက်နပ္ပါတယ္။
x x x x
ကိုမဂၤလာျပန္ေဆာင္ေနတဲ့အခ်ိန္အတြင္းမွာပဲ ကၽြန္မတို ့အေၾကာင္းကို အနည္းငယ္ရိပ္မိေနတဲ့ ကို ့သူငယ္ခ်င္းကိုစည္သူက
“ညီမေလး နင္ ေနေကာင္းရဲ့လား။ ၾကည့္ရတာ ေညာင္နာနာနဲ ့။ နင့္ကို ငါ ေျပာစရာ …အင္း … ေျပာစရာဆိုတာထက္ ၀န္ခံစရာ ရွိတယ္ဆိုတာက ပိုမွန္မယ္ ထင္တယ္။” တဲ့။
အဆက္စပ္မရွိ ဖြင့္ဟလာတဲ့ စကားတစ္ခြန္းကို ကၽြန္မ စိတ္၀င္စားသြားမိတယ္။
“ဘာလဲဟင္ ကိုစည္သူ”
“ငါတို ့ နင္နဲ ့ပတ္သက္ၿပီး ေဆြးေႏြးၾကဘူးတယ္။ နင္သိရင္စိတ္ဆိုးမလားေတာ့ မသိဘူး။ နင့္ကို ေ၀ဖန္တာဆိုလည္း မမွားဘူးေပါ့ဟာ။ ခု ဟိုေကာင္လက္ထပ္သြားေတာ့ ငါစဥ္းစားသြားမိတယ္။ ဒီကိစၥမွာ ငါ့ ပေယာဂမွကင္းရဲ့လားလို ့ေလ။ နင့္ကိုျမင္တိုင္း ငါ အျပစ္ရွိသလို ခံစားေနရလို ့ ဖြင့္ေျပာျပတာပါ။”
“ကၽြန္မအေၾကာင္း ဘာေတြေျပာၾကတာလဲဟင္” လို ့ ေမးမိခ်ိန္မွာသိခြင့္ရခဲ့တာက ကၽြန္မ မျမင္မိ၊သတိမထားမိတဲ့ ကၽြန္မရဲ့ အားနည္း ခ်က္ေတြေလ။
ဒီအခ်က္ေတြေၾကာင့္မ်ား ကို ကၽြန္မကို ထားခဲ့ေလသလား။ ကၽြန္မ မေတြးခ်င္ေတာ့ပါဘူး ကို။ ကၽြန္မမသိခဲ့သည့္ ကိုစည္သူနဲ ့ ကို ့ရဲ့ အျမင္ေတြကို ကၽြန္မ သိခြင့္ရခဲ့တယ္ေလ။
“မင္း မိုးပပကို သေဘာက်ေနတာလား”
“ဘာျဖစ္လို ့လဲ ကိုစည္သူ”
“ငါ့အျမင္ေျပာရရင္ မိမိုးတို ့လို မိန္းကေလးမ်ိဳးဟာ သူငယ္ခ်င္းလို၊ မိတ္ေဆြလို ခင္မင္ေပါင္းသင္းလို ့ေကာင္းေပမယ့္ ခ်စ္သူလို အိမ္ေထာင္ဖက္လို ေရြးခ်ယ္မယ္ဆိုရင္ေတာ့ သိပ္အဆင္မေျပႏိုင္ဘူးလားလို ့ေလ”
“ဘယ္လို အဆင္မေျပႏိုင္တာလဲ အကို။ ေျပာျပပါအံုး”
“ဟ ၾကည့္ေလကြာ။ ခ်စ္သူဘ၀မွာလည္း မိန္းမပီပီ အလွလည္း မျပင္တတ္ဘူး။ စိတ္မေကာက္တတ္ဘူး။ သ၀န္လည္း မတိုတတ္ဘူး။ ခ်စ္သူကို မေခ်ာ့တတ္ဘူး။ အတင္းလည္း မေျပာတတ္ဘူး။ စကားမမ်ားတတ္ဘူး။ ဒီေတာ့ သူတို ့လို မိန္းကေလးမ်ိဳးနဲ ့ ခ်စ္သူျဖစ္ရတာ ရင္ခုန္ဖို ့ မေကာင္းဘူး။ ရိုးရိုးရွင္းရွင္းႀကိီးနဲ ့ ပ်င္းစရာခ်ည္း။ ေနာက္ၿပီိး သူတို ့က အရာရာမွာ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ယံုၾကည္မႈမ်ားေတာ့ သူမ်ားကို အားမကိုးဘူး။ ဘယ္သူ ့ကိုမွလည္း ဆရာ မတင္ခ်င္ႀကဘူးေလ။ ”
“ဟုတ္တယ္ေနာ္ အကို။ အိမ္ေထာင္ဖက္ ဆိုရင္ေရာ”
“ပိုဆိုးတာေပါ့ ငါ့ညီရာ။ ဘယ္ေတာ့မွ ကိုယ့္ေနာက္လိုက္လုပ္မွာ မဟုတ္ဘူး။ ကိုယ္နဲ ့ရင္ေဘာင္တန္းၿပီး ပခံုးခ်င္းယွဥ္မဲ့သူမ်ိဳး။ ကိုယ့္ကို အားကိုးတႀကီး မွီႏြဲ ့ေနမဲ့သူမ်ိဳး မဟုတ္ဘူး။ အလုပ္ခြင္မွာေတာင္ ၾကည့္ပါလား။ မင္း သူ ့ကိုဘယ္တုန္းကႏိုင္ေအာင္ေျပာႏိုင္လို ့လဲ။ သူကစကားတတ္ေတာ့ မင္းပဲခံေနရတာ ငါတို ့အျမင္ပဲ။ ကိုယ့္ေယာက်ာ္းဆိုၿပီး ယုယုယယ ျပဳစုေပးမယ္။ ခ်က္ျပဳတ္ ေကၽြးေမြးေပး မဲ့သူမ်ိဳး မဟုတ္ဘူး။”
“ကၽြန္ေတာ္လည္း အဲဒီလိုပဲ ျမင္တယ္ အကို။ သူ ့ရဲ့ ပံုစံက သူငယ္ခ်င္းေကာင္း၊ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ေကာင္းတစ္ေယာက္လို ခင္မင္ ဂုဏ္ယူခ်င္စရာေကာင္းေပမယ့္ ခ်စ္သူတစ္ေယာက္လို ခ်စ္ဖို ့ျဖစ္ႏိုင္ေပမယ့္ အိမ္ေထာင္ဖက္အျဖစ္ေတာ့ ေရရွည္လက္တြဲဖို ့ ျဖစ္ႏိုင္မယ္ မထင္ဘူး။ ဖန္ပုလင္း လွလွေလးထဲ ထည့္ၿပီး ရႈိးေက့စ္မွာ အလွျပထားရမဲ့ အရုပ္မေလးလိုပဲ။ ကိုင္ၾကည့္ဖို ့လည္း မလြယ္၊ ယူ ကစားလို ့လည္း မျဖစ္ႏိုင္ဘူး။”
ေၾသာ္…. တကယ္လည္း ကိုဟာ ကၽြန္မကို ဖန္ဘူးေလးထဲ ထည့္ၿပီး ရႈိးေက့စ္ေပၚ တင္ထားခဲ့တာေလ။ သူ မသိသြားတာကေတာ့ သူထားခဲ့တဲ့ အရုပ္မေလးမွာ ႏွလံုးသားရွိၿပီး အရုပ္မေလးဟာ သူေၾကာင့္ ႏွလံုးသားမွာဒဏ္ရာရသြားတာကိုေပါ့။
x x x x
တကယ္လည္း ကို ေရြးခ်ယ္လိုက္တဲ့ မိန္းကေလးဟာ သူ ျဖစ္ေစခ်င္သလို သူ ထားရာေန၊ ေစရာသြား၊ အိမ္မႈကိစၥ သိမ္းထုတ္ ေသခ်ာ ဆိုတဲ့ ရိုးသားေအးေဆးတဲ့ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ပါ။ ဆံပင္ရွည္ရွည္၊ ျမန္မာဆန္ဆန္နဲ ့ ကို ့ေကာင္မေလးဟာ ကိုအနားက ေပ်ာက္ သြားရင္ေတာင္ ကမၻာႀကီးပ်က္လုမတတ္ျဖစ္ေနတတ္တဲ့ မ်က္ႏွာမ်ိဳးနဲ ့ေလ။
ထမင္းစားရင္လည္း ကို မစားေသးရင္ ဇြန္းေတာင္ မကိုင္ေသးဘဲ ထိုင္ေစာင့္ေနတတ္တာ။ ကၽြန္မလို ဗိုက္ဆာေနၿပီေနာ္။ ဘယ္သူ ့ကိုမွ မေစာင့္ႏိုင္ဘူး။ ေနာက္က်တဲ့သူ ငတ္ဆိုၿပီး ဘယ္သူ စားၿပီးမၿပီး မေစာင့္ပဲ လုစားတတ္သူမ်ိဳး မဟုတ္ဘူး။ ထမင္း စားၿပီးရင္လည္း ကၽြန္မက ကိုယ့္ပန္းကန္ ကိုယ္ေဆးဖို ့ေတာင္ ပ်င္းသူရယ္ေလ။
ဒါေၾကာင့္ပဲ ကို ့ကို ကံေကာင္းတယ္လို ့ အားလံုးက ၀ိုင္းေျပာၾကတာေပါ့။ ကၽြန္မ ထင္သလို ၀ါသနာတူ၊ စိတ္တူ၊ ကိုယ္တူ ဆိုတဲ့ လက္တြဲေဖာ္မ်ိဳးကုိ ဘာေၾကာင့္ သူတို ့ေတြ မလိုခ်င္ၾကလဲ မသိဘူးေနာ္။ အရင္တံုးက ကို ့ဆိုင္ကယ္ေနာက္မွာ အၿမဲလိုလိုပါ တတ္တဲ့ ကၽြန္မ ေနရာမွာ အရိပ္ကေလးတစ္ခု အစားထိုး ၀င္ေရာက္ခဲ့ၿပီ။
ကိုနဲ ့အတူ အၿမဲ အလုပ္တြဲေနရေသးသလို သြားတိုင္း လာတိုင္း စားေသာက္တိုင္းမွာလည္း ကိုတို ့ကို အၿမဲျမင္ေနရတယ္ ေလ။ ဒီေတာ့ ဘယ္ေလာက္ပဲ ဟန္ေဆာင္ေကာင္းပါတယ္ ေျပာေျပာ၊ ကို ့နဲ ့ သူ ့အမ်ိဳးသမီးကို အၿမဲတြဲၿပီး ျမင္ေနရတာ၊ သူတို ့ ေပ်ာ္ရႊင္ေနၾကတာကို ဘယ္လိုမွ မခံစားရဘူးေျပာေျပာ ၾကာေတာ့ စိတ္က်ဥ္းက်ပ္မႈဒဏ္ကို ကၽြန္မ မခံႏိုင္ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ပဲ ကုမၸဏီ က ႏႈတ္ထြက္ခြင့္ကို ဘယ္သူမွ မသိေအာင္ ကၽြန္မ ေလွ်ာက္ခဲ့တယ္။ ဒီေဒသေလးကို ခင္တြယ္ၿပီး ေနလာခဲ့တဲ့ ၃ႏွစ္ေက်ာ္ကာလ ကို ေမ့ပစ္ႏိုင္ဖို ့ ကၽြန္မ အေတာ္ၾကာေအာင္ ႀကိဳးစားရအံုးမွာပါ။
အလုပ္ထြက္စာ ရတဲ့ေန ့မွာမွ သိခြင့္ရခဲ့လို ့ အားလံုးက ကၽြန္မကို မေက်နပ္ၾကဘူး။ ဂရုဏာေဒါသနဲ ့ ဆူၾကတာေလ။ ကၽြန္မ ကလည္း နဂိုထဲက မေကာင္းတဲ့ က်န္းမာေရးကို အေၾကာင္းျပၿပီး ႏႈတ္ထြက္တာမို ့ လူႀကီးေတြကလည္း ခြင့္ျပဳေပးခဲ့တာပါ။
အားလံုးထဲမွာ စိတ္အဆိုးဆံုးကေတာ့ သူေပါ့။ ဒါဟာ သူ ့ကို လက္စားေခ်ျခင္းတဲ့လား။ အမွန္အတိုင္း ေျပာရရင္ ရင္မဆိုင္၀ံ့လို ့ ထြက္ေျပးရတဲ့သူပါ ကိုရယ္။ စာနာနားလည္ပါေနာ္။
အလုပ္နားၿပီး ရန္ကုန္ ျပန္ေရာက္ခဲ့ေပမယ့္ကၽြန္မစိတ္ေတြက မေန ့တေန ့ကလို ေနရာေဟာင္းကို ျပန္လည္ သတိရ ေနဆဲပါပဲ။ တျခား ကုမၸဏီတစ္ခုမွာ အလုပ္၀င္ခဲ့တယ္။ စိတ္ေတြကို တျခားေနရာတစ္ခုမွာ ႏွစ္ျမဳပ္ၿပီး သူတို ့ကို ေမ့ႏိုင္ေအာင္ ႀကိဳးစားခဲ့တယ္။ သူတို ့ သတင္းမၾကားေအာင္ ေနခဲ့တယ္။ ဒီလိုနဲ ့ ကၽြန္မတို ့ခ်င္း အဆက္အသြယ္ ေ၀းသထက္ ေ၀းလာတယ္။
သူတို ့မွာ သမီးေလးတစ္ေယာက္ရေနၿပီဆိုတာ သိခဲ့ရတယ္။ သူတို ့မိသားစုဘ၀ေလး ေပ်ာ္ရႊင္ေနတာကို သိရေတာ့့ ေက်နပ္မိပါတယ္။ ကၽြန္မကေတာ့ ဘ၀ ခရီးလမ္းကို ေျခာက္ေသြ ့စြာ ေလွ်ာက္လွမ္း ေနဆဲပါပဲ။
x x x x
ငါးႏွစ္ခန္ ့ၾကာေသာ္
လူကနားေပမဲ့ စိတ္ကအနားမရအစိုးမရတာေၾကာင့္ ကၽြန္မကို ႏွိပ္စက္ေနက် ႏွလံုးေရာဂါကဘ၀ကိုအႏိုင္ယူခဲ့ၿပီေလ။ ေသမင္းနဲ ့ စစ္ခင္းရင္း တျဖည္းျဖည္းနဲ ့ ကၽြန္မအတြက္အခ်ိန္တို ့နည္းလာၿပီလို ့သိရခ်ိန္မွာေတာ့ ကၽြန္မတို ့အေၾကာင္းကိုသိတဲ့ သူငယ္ ခ်င္း ေႏြးေႏြးကတဆင့္ သူ ့ဆီကို ဆက္သြယ္ခိုင္းခဲ့ပါတယ္္။
တကယ္တမ္း သူ ့ဆီ ဆက္သြယ္ခ်ိန္မွာ သူ လာ မလာ မေသခ်ာေပမဲ့ ကၽြန္မကေတာ့ ကၽြန္မ ဘ၀အတြက္ ပထမဆံုးနဲ ့ ေနာက္ဆံုး ခ်စ္ခြင့္ရတဲ့ တစ္ဦးတည္းေသာ ခ်စ္သူကို ့ကို ျမင္သြားခ်င္တာ ကၽြန္မရဲ့ ေနာက္ဆံုး ဆႏၵရယ္သာ-
ကၽြန္မ ယံုၾကည္ေနပါတယ္။ သူ ေရာက္လာမယ္ဆိုတာကိုေပါ့။
ဒီေန ့ ေနလို ့ ပိုမေကာင္းဘူး။ ရင္ထဲမွာ က်ပ္က်ပ္ခဲခဲနဲ ့။ ဒါေပမဲ့ ဒီေန ့ သူလာမယ္ဆုိတဲ့ ကိုယ့္ဘာသာစြဲလမ္းတဲ့ ယံုၾကည္မႈတစ္ခု နဲ ့တင္ ေသခ်ာေက်နပ္ေနခဲ့တာ။ ကၽြန္မကို ျပဳစုတဲ့ နာ့စ္ေလးကေတာင္
“မမ ဒီေန ့ ေနေကာင္းပံုရတယ္။ မ်က္ႏွာေလးကို လန္းေနတာပဲ” တဲ့။ ဒီေန ့ေတာ့ သူ အ၀တ္အစားလဲၿပီး သနပ္ခါးလိမ္း ေပးတာကို စိတ္ၾကည္ၾကည္လင္လင္နဲ ့ ခံေနမိတယ္။ ေျခသံၾကားတိုင္း သူ ့ေျခသံလားလို ့ လွည့္ၾကည့္မိတာလည္း အေမာပါပဲ။ ကိုယ္က လာေစခ်င္လုိ ့ လာမယ္ထင္ေပမဲ့ ကိုကေတာ့ သူ ့မိသားစုကိစၥေတြၾကားမွာ လာႏိုင္ပါအံုးမလား။ ကၽြန္မ စိတ္ေလွ်ာ့လိုက္ရေတာ့မလား။
ေန ့လည္ခင္းေလာက္မွာ ကၽြန္မ အသက္ရႈၾကပ္လာၿပီး ေမာလာၿပီ။ ဒါေပမဲ့ ကၽြန္မ ေျပာလိုက္တာနဲ ့ ဆရာ၀န္၊ ဆရာမ ေတြ က ေဆးေတြထိုး၊ ေအာက္စီဂ်င္ေတြေပး၊ ႏွလံုးခုန္စက္ေတြ ျပင္နဲ ့ ရႈပ္ယွက္ခတ္ေနေတာ့မွာ။ အဲဒီအခ်ိန္မွာမွ သူ ေရာက္လာ ခဲ့ရင္ ကၽြန္မ ဘယ္လိုမ်ား စကားေျပာႏိုင္မွာလဲ။ အႏွစ္ႏွစ္အလလ ေတြ ့ခ်င္ခဲ့တဲ့ သူ ့မ်က္ႏွာကို ျမင္ေတြ ့ခြင့္ ရသြားပါရေစအံုး။ သူ ့ ကို ေတြ ့ခြင့္မရခင္ ကၽြန္မကို မေခၚပါနဲ ့အံုး ေသမင္းရယ္။
မ်က္လံုးေတြ ျပာလာၿပီ။ ႀကိဳးစားၿပီး ဘုရားစာ ရြတ္ဆိုေနတုန္းမွာ ႏူးညံ့စြာ ထိေတြ ့လာတဲ့ လက္တစ္ဖက္၊ ဒီလက္ရဲ့ အထိအေတြ ့ ဟာ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ၾကာေပမဲ့ ဘယ္သူရယ္လို ့ မ်က္စိဖြင့္ၿပီး ၾကည့္စရာမလိုပဲ ေျပာႏိုင္ေလာက္ေအာင္ မွတ္မိေနပါတယ္။
“ကေလးရယ္” ဆိုတဲ့ စကားတစ္ခြန္းက ဘာေၾကာင့္မ်ား ေရွ ့မဆက္ပဲ ရပ္တန္ ့ေနပါသလဲ။
“ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ ကိုရယ္။ ေနာက္ဆံုး ဆႏၵကို ျဖည့္စြက္ၿပီး လာေတြ ့တဲ့အတြက္ေပါ့”
“ဒီမွာ ၾကည့္ပါအံုး ကေလး။ ဒါ ကိုယ့္သမီးေလ။ ဘယ္သူနဲ ့ တူလဲလို ့”
သူေျပာလိုက္မွ သူ ့ေဘးနားက မိန္းကေလးကို သတိထားၾကည့္လိုက္မိေတာ့
ဘုရားေရ ကၽြန္မ အၿမဲတမ္းတမ္းတရူးသြပ္ခဲ့တဲ့ ကၽြန္မတို ့ႏွစ္ေယာက္ လက္ထပ္ျဖစ္ခဲ့ရင္ ကၽြန္မလိုခ်င္လိုက္တာဆိုၿပီး ပံုေဖာ္စိတ္ကူး ယဥ္ ရူးသြပ္ခဲ့ဖူးတဲ့ ကေလးရဲ့ ရုပ္ကေလးအတိုင္း ခၽြတ္စြပ္တူတဲ့ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္။ ေနပါအံုး။ ဒီကေလးေလးကို ကၽြန္မ ေဆး ရံုမတက္ရခင္ ရက္ပိုင္းေလးကတင္ အင္းလ်ားကန္ေပါင္တစ္ေနရာမွာ ေတြ ့ခြင့္ရလိုက္ေသးတာ။
ေၾသာ္ သူေလးဟာ ကိုရဲ့ သမီးငယ္ေလးပဲကိုး။ ကၽြန္မ ရင္ထဲမွာ နင့္ကနဲေနေအာင္ စူးေအာင့္သြားပါတယ္။
“အန္တီ့နား လာပါအံုး ကေလးရယ္”
သူ ့အေဖကို ေမာ့္ၾကည့္ရင္း အနားကပ္လာတဲ့ ကေလးေလးရဲ့ ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့ ပါးမို ့မို ့ေလးကို လွမ္းကိုင္လိုက္တာ ကၽြန္မ ရဲ့ ေနာက္ဆံုးအားပါပဲ။
“အန္တီ ဘာျဖစ္သြားတာလဲ မသိဘူး ေဖေဖ” ဆိုတဲ့ စကားသံေလးနဲ ့ၿပိဳင္တူ
“ကေလး” လို ့ေခၚလိုက္တဲ့ ကိုရဲ့ အသံ
ကၽြန္မ ကို ့သမီးေလးကို ေျပာခ်င္တာတစ္ခုကို ေျပာခြင့္မရလိုက္ေပမဲ့ ကၽြန္မ ရင္ထဲကေတာ့ တိတ္တခိုး ဆႏၵျပဳ ဆုေတာင္းေပး လိုက္မိပါတယ္။ သမီးေလး ႀကီးျပင္းလာမဲ့ ဘ၀မွာ ခ်စ္သူနဲ ့ စိတ္တူကိုယ္တူ လက္တြဲခြင့္ရႏိုင္ပါေစ။ အန္တီ့လို ကိုယ္ျဖစ္ခ်င္တာကို ဖြင့္မေျပာပဲ အတၱတစ္ခုကို တံတိုင္းလို ကာရန္ထားရင္း ခ်စ္သူနဲ ့ ေ၀းကြာသြားရတာမ်ိဳးလည္း မျဖစ္ပါေစနဲ ့။ မာနတစ္ခုကို ေရွ ့ တန္းတင္ၿပီး ေရွ ့ ဆက္ရတဲ့ ကိုယ့္ဘ၀ကို အထီးက်န္စြာနဲ ့ ျဖတ္သန္းရသူမ်ိဳးလည္း မျဖစ္ပါရေစနဲ ့။ အခ်စ္အတြက္နဲ ့ အစြဲအလမ္း ႀကီးလြန္းသူလည္း မျဖစ္ပါရေစနဲ ့လို ့ေလ။
ကၽြန္မအတြက္လည္း ေနာင္ဘ၀ဆိုတာရွိခဲ့ရင္ ကိုယ္ခ်စ္တဲ့သူနဲ ့ လက္တြဲခြင့္ရၿပီး ခုလို ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့ သမီးေလးတစ္ေယာက္ ကို ေမြးဖြားၿပီး ေပ်ာ္ရႊင္ဖြယ္ေကာင္းတဲ့ မိသားစုေလးကို ပိုင္ဆိုင္ခြင့္ရပါေစလို ့ေလ။
ခ်စ္သူေတြၾကားမွာ အတၱေတြ၊ မာနေတြ ကင္းစြာနဲ ့ ေပ်ာ္ရႊင္စြာ စိတ္တူ ကိုယ္တူ ခ်စ္ခင္ႏိုင္ ၾကပါေစေနာ္။
ေမဇူး
No comments:
Post a Comment