ေဖေဖာ္၀ါရီလ (၁၄)ရက္ေန ့ကို Valentine Day ရယ္လို ့ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ သတ္သတ္မွတ္မွတ္မရွိေသးခင္၊ လြန္ခဲ့ေသာႏွစ္(၃၀) ၀န္းက်င္ကာလ၏သကၠရာဇ္တစ္ခုတြင္ သူ ့ကို ေမြးဖြားခဲ့သည္။
သူအရြယ္ေရာက္လာေသာအခ်ိန္မွာေတာ့ သူ ့ဘ၀အတြက္ခ်စ္ျခင္းမ်ားကို သယ္ေဆာင္လာေပးေသာ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ ကို ေဆာင္းႏွင္းေ၀ေသာ ေဖေဖာ္၀ါရီလ (၁၄)ရက္ေန ့၏ မနက္ခင္းတစ္ခုတြင္ စတင္ဆံုေတြ ့ခြင့္ ရေစခဲ့သည္။ မွတ္မွတ္ရရ သူတို ့ ႏွစ္ဦးဆံုေတြ ့ခဲ့ၿပီး တစ္ႏွစ္အၾကာ ေဖေဖာ္၀ါရီလ (၁၄) ရက္ေန ့တြင္ သူခ်စ္ေသာေကာင္မေလးထံမွခ်စ္အေျဖကို အမွတ္ တရ ေမြးေန ့လက္ေဆာင္အျဖစ္ သူ ရရွိခဲ့သည္။
ထို ့အတူ ခ်စ္သူသက္တမ္းေလးႏွစ္ျပည့္ခါနီး ေဆာင္းမနက္ခင္းေလးတစ္ခုတြင္ သူအရူးအမူးခ်စ္ခင္ျမတ္ႏိုးခဲ့ရေသာ၊ သူ ့ကိုလည္း အရမ္းခ်စ္ခဲ့ေသာေကာင္မေလးကို သူ ့ဆႏၵမပါပဲ ရက္စက္စြာ စြန္ ့ခြာခဲ့ရသည္။ ကံၾကမၼာကတိုက္ဆိုင္စြာပင္ သူ ့ဘ၀အတြက္ အၿမဲ တမ္းအမွတ္တရျဖစ္ေစခဲ့ေသာ ထိုေဖေဖာ္၀ါရီလ (၁၄)ရက္ေန ့မွာပင္ သူ ့ကိုသူ,မခ်စ္ေသာ အျခားမိန္းမတစ္ေယာက္ႏွင့္ လက္ထပ္ေစခဲ့ျပန္သည္။ သူ ့ဘ၀အတြက္ ေျပာင္းလဲမႈတို ့ကို စတင္သယ္ေဆာင္လာေသာ အနာဂတ္တစ္ခု၏ နိးဒါန္းအစပင္။
ေဖေဖာ္၀ါရီလ (၁၄)ရက္ေန ့မွာပင္
x x x x x x x x
"ေမေရ ယူ ့အမ်ိဳးသားေလ အနီရဲရဲ ႏွင္းဆီပန္းစည္းတစ္ခုကိုကိုင္ၿပီး Floral Service တစ္ခုထဲက ခုပဲထြက္သြားတာျမင္လိုက္ တယ္။ ဒီေန ့ ယူ ့ေမြးေန ့မဟုတ္တာေတာ့ ေသခ်ာပါတယ္ေနာ္။ ဒါဆိုရင္ ဘာအထိမ္းအမွတ္နဲ ့ သူ မင္းအတြက္ ပန္းစည္း လာ၀ယ္ တာလဲ။ ခ်စ္သူမ်ားေန ့ အထိမ္းအမွတ္နဲ ့လား။ ဒါမွမဟုတ္ မင္းတို ့ရဲ့ မဂၤလာႏွစ္ပတ္လည္ေန ့အတြက္လား။ ဒါဆိုရင္ေတာ့ ယူ ့ အမ်ိဳးသားက ဘယ္ဆိုးလို ့လဲ။ မိဘေပးစားလို ့ ယူထားၾကတယ္ဆိုေပမဲ့ ယူ ့ကို ဂရုတစိုက္ရွိသား၊ ခ်စ္သားပဲေနာ္။”
သူငယ္ခ်င္း မိုးမိုးရဲ့စကားကိုၾကားရထဲက ရင္ခုန္စြာ ေမွ်ာ္လင့္ေနမိခဲ့တာပါ ကို။ ဟုတ္ပါရဲ့ ဒီေန ့ဟာ ေမနဲ ့ကိုလက္ထပ္ခဲ့တာ တစ္ႏွစ္ျပည့္တဲ့ မဂၤလာႏွစ္ပတ္လည္ေန ့ပဲ။ ေမေတာင္ ေမ့ေနခဲ့တဲ့ကိစၥကို ကိုက သတိတရရွိေနခဲ့တဲ့အတြက္ ေက်းဇူးပါေနာ္။
မိဘေပးစားလို ့ ေမတို ့ႏွစ္ေယာက္လက္ထပ္ခဲ့ၾကျခင္းျဖစ္ေပမဲ့ သူမစိတ္ထင္ သူမကိုခ်စ္သူတစ္ေယာက္လို မခ်စ္ႏိုင္ေသာ္လည္း ကိုသည္ သူမဘ၀အတြက္ ယံုၾကည္၊ စိတ္ခ်၊ ေလးစား၊ အားထားစရာေကာင္းေသာ ခင္ပြန္းေကာင္းတစ္ေယာက္ ျဖစ္ခဲ့တာကေတာ့ အမွန္ပင္ ျဖစ္သည္။
ခ်စ္သူမရွိခဲ့ဘူးေသာ သူမအတြက္ကေတာ့ ကို ့ရင္ခြင္သည္သာ အလံုၿခံဳဆံုး၊ အၿငိမ္းခ်မ္းဆံုး၊ နားခိုရာေနရာေကာင္းတစ္ခု ျဖစ္ခဲ့ ပါသည္။ ကို ့မွာ သူမထက္အရင္ခ်စ္သူတစ္ေယာက္ရွိခဲ့ၿပီး ထိုခ်စ္သူကို ကိုအရမ္းခ်စ္ခဲ့ေၾကာင္း၊ မိဘေတြသေဘာမတူလို ့ ကိုတို ့ လမ္းခြဲခဲ့ရေၾကာင္းေတြကိုေတာ့ ကို ့သူငယ္ခ်င္း ေျပာျပ၍ လက္မထပ္မီကပင္ ေမသိခြင့္ရခဲ့ပါသည္။ လက္ထပ္ၿပီးခ်ိန္မွာ ကို ့ ကို သူ ့ခ်စ္သူ အေၾကာင္းေမးမိေတာ့
“ကိုယ့္ရဲ့ ဂုဏ္သိကၡာကိုယံုၾကည္ႏိုင္မယ္ဆိုရင္ ဒီကိစၥကို မေမးပါနဲ ့ေတာ့။ အတိတ္ကို အတိတ္မွာပဲထားခဲ့ၿပီ” တဲ့။
ကို ့ကို စိတ္အေႏွာင့္အယွက္မျဖစ္ေစခ်င္ေသာ ဆႏၵ၊ စိတ္ခ်ယံုၾကည္မႈတစ္ခုတို ့ႏွင့္အတူ သူမဘယ္ေတာ့မွ ဒီအေၾကာင္းကိုထပ္ မေမးျဖစ္ေတာ့ပါ။ ခုခ်ိန္မွာေတာ့ သူမကိုယ္တိုင္လည္း ကို ့ကို နင့္နင့္သီးသီး ခ်စ္ေနခဲ့ ၿပီေလ။ သက္ဆိုင္မႈမရွိေတာ့ေသာ အေၾကာင္း အရာတစ္ခုအတြက္ ျပန္ေျပာင္းေျပာဆို သ၀န္တိုမတိုတတ္ေသာ သူမရဲ့ အက်င့္တို ့ေၾကာင့္လည္း ထိုအေၾကာင္းအရာသည္ သူမတို ့ အတြက္ ေမ့ေမ့ေပ်ာက္ေပ်ာက္ပင္ျဖစ္ေနခဲ့ပါၿပီ။ ကိုသည္လည္းေမ့ေပ်ာက္ေနၿပီဟုပင္ သူမထင္ခဲ့မိပါသည္။
x x x x x x
"၀င္း၀င္း တကယ္လို ့ေလ ယုမြန္သာ သူလက္ထပ္တဲ့ေန ့မွာ မေတာ္တဆဆံုးပါးသြားခဲ့ရင္ သူ ဘယ္လိုခံစားရမလဲဟင္? သူ ယုမြန္ကို ထားခဲ့ၿပီး တျခားတစ္ေယာက္ကိုလက္ထပ္မိတာမွားသြားၿပီလို ့ တစ္သက္လံုး ေနာင္တရေနမလားမသိဘူးေနာ္။ ဒါဆိုရင္ သူ ယုမြန္ကို ဘယ္ေတာ့မွ မေမ့ႏိုင္ေတာ့ဘူးေပါ့့။ ကၽြန္မ အႀကံမေကာင္းဘူးလားဟင္”
ယုမြန္ရဲ့ အစမရွိအဆံုးမရွိ ေျပာလိုက္ေသာစကားတစ္ခြန္းေၾကာင့္ ၀င္း၀င္း ရင္ထဲမွာဘာေၾကာင့္မွန္းမသိ နာက်င္သြားမိသည္။
“ယုမြန္ရယ္၊ မေျပာေကာင္းမဆိုေကာင္း ဘာေတြေလွ်ာက္ေျပာေနတာလဲ။ ဘာလို ့ ရွင္ကေသရမွာလဲ။ ရွင့္အသက္ငယ္ငယ္ေလး ရွိေသးတာ။ ေနာက္ၿပီး ရွင့္မွာေသႏိုင္ေလာက္တဲ့ ေရာဂါႀကီးႀကီးမားမားလည္းရွိတာမဟုတ္ပဲနဲ ့ ေသစကားမေျပာစမ္းပါနဲ ့ သူငယ္ခ်င္း ရယ္။ ေယာက်ာ္းတစ္ေယာက္အတြက္နဲ ့ ေလာကႀကီးကို အလြယ္တကူအရွံဳးမေပးခ်င္စမ္းပါနဲ ့။ ကိုးရီးယားကားေတြၾကည့္ၿပီး မဟုတ္ တာေတြစိတ္ကူးယဥ္ၿပီး ေလွ်ာက္ေျပာေနတယ္။ မင္းျမတ္ကလည္း သူဘာေၾကာင့္လက္ထပ္ရတယ္ဆိုတာကို ေျပာျပရွင္းျပ ၿပီးသားပဲ။ ေနာက္ၿပီး ရွင္တို ့အေျခအေနကို ရွင္တို ့အသိဆံုးပဲေလ။ သူ ့အေဖရဲ့ က်န္းမာေရးအေျခအေနေၾကာင့္သာ လက္ထပ္ဖို ့ကို မျဖစ္မေန သူလက္ခံလိုက္ရတယ္ဆိုတာ ရွင္တို ့၊ ကၽြန္မတို ့သိေနၾကတာပဲ။ မဆိုးခ်င္စမ္းပါနဲ ့ ယုမြန္ရယ္။”
“အဲဒီအေၾကာင္းျပခ်က္ဟာ အရမ္းရုပ္ရွင္ဆန္လြန္းတယ္လို ့ ရွင္မထင္ဘူးလားဟင္...... ၀င္း။ ရုပ္ရွင္ေတြထဲမွာဆိုရင္ေလ ဇာတ္ နာေအာင္လို ့ လူႀကီးေတြကေရာဂါေတြျဖစ္ျပ၊ လူငယ္ေတြက လူႀကီးေတြစိတ္ခ်မ္းသာေအာင္ဆိုၿပီး ကိုယ့္ခ်စ္သူကိုစြန္ ့ပစ္၊ သူတို ့စီမံ တာကို ေခါင္းညိတ္နာခံဆိုတာ ဟိုးေရွးေရွးထဲကရိုက္ျပေနၾက ဇာတ္ကြက္ႀကီးေတြေလ၊ ရိုးေနၿပီ။ Update မျဖစ္ေတာ့ဘူးဟ”
“ရွင့္ရင္ထဲမွာ ဘာေတြဘယ္လိုခံစားေနရတယ္ဆိုတာ တို ့နားလည္ေပးႏိုင္ပါတယ္ယုမြန္ရယ္။ ရွင္တို ့၂ေယာက္ သိပ္ခ်စ္ခဲ့ၾက တယ္ ဆိုတာ တို ့တစ္ေက်ာင္းလံုးသိေနၾကတာပဲ။ ရွင္ခံစားေနရသလို မင္းျမတ္လည္းခံစားေနရတာ တို ့ေတြ ျမင္ေနရတာ ပဲေလ။ ေနာက္ၿပီး မင္းျမတ္ကို ဒီလိုျပတ္ျပတ္သားသားဆံုးျဖတ္ခ်က္မ်ိဳးခ်ႏိုင္ေအာင္ ယုမြန္ကိုယ္တိုင္ပဲတိုက္တြန္းခဲ့တာ မဟုတ္လား။ ဘာလို ့ သူစိတ္မ ခ်မ္းသာျဖစ္ေအာင္၊ ေနာက္ဆံတင္းေအာင္ေလွ်ာက္ေျပာေနရတာလဲကြယ္။”
“အလကားေျပာေနတာပါ ၀င္း၀င္းရယ္။ တို ့စိတ္ရူးေပါက္လို ့သာ ေလွ်ာက္ေျပာေနတာပါ။ အဲဒီလိုမ်ိဳးတို ့ကလုပ္စရာလား။ တကယ္ တမ္း တို ့သာတခုခုျဖစ္ခဲ့ရင္ သူ ဘယ္စိတ္ခ်မ္းသာႏိုင္ပါ့မလဲ။ သူအရမ္းခံစားရမယ္ဆိုတာသိရက္နဲ ့ သူစိတ္ဆင္းရဲရ မဲ့ကိစၥကို တို ့ ဘယ္လုပ္ရက္ပါ့မလဲ။ ”
x x x x x x x
မဂၤလာအထိမ္းအမွတ္ပန္းစည္းကို ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနေသာေမ့ထံသို ့ ကို ့ကိုယ္စားေရာက္ရွိလာခဲ့တာကေတာ့ ကို ့ထံမွဖုန္းေခၚဆိုမႈ တစ္ခု သာ ျဖစ္ေလသည္။
“ေမ ကိုယ္ဒီေန ့သန္လ်င္ေဂါက္ကြင္းမွာ ေဂါက္သြားရိုက္မယ္။ အျပန္ေနာက္က်မွာမို ့ ကိုယ့္ကိုထမင္းစား မေစာင့္နဲ ့ေနာ္။ ေတာ္ၾကာ ကိုယ့္ကိုေစာင့္ရင္း ထမင္းစားေနာက္က်ရင္ ေမဗိုက္ေအာင့္ေနမွာစိုးလို ့ ကိုယ္လွမ္းေျပာတာ။ ဒါပဲေနာ္ ကိုယ္ဖုန္းခ်လိုက္ေတာ့မယ္။”
ေျပာေျပာဆိုဆိုဖုန္းခ်သြားေသာ ကို ့စကားကို ေၾကာင္အစြာနားေထာင္ရင္း ေမတို ့ႏွစ္ေယာက္ရဲ့ တစ္ႏွစ္ျပည့္မဂၤလာအထိမ္း အမွတ္ေလးက်င္းပဖို ့ ေမတိတ္တဆိတ္စီစဥ္ထားခဲ့တာေတာင္ မေျပာျဖစ္လိုက္ေပ။ တကယ္ေတာ့ ေမ ကိုယ္တိုင္ကလည္း ကို ့ကို ႀကိဳမေျပာထားပဲ သူျပန္လာခ်ိန္မွာ ရုတ္တရက္အံ့ၾသသြားေအာင္ စီစဥ္ထားခဲ့တာပါ။
ေမတို ့ႏွစ္ေယာက္ ညစာအတူစားဖို ့ ေမကိုယ္တိုင္ အထူးစီစဥ္ခ်က္ျပဳတ္ထားရံုသာမက မဂၤလာကိတ္မုန္ ့ကို အေျပးအလႊား သြား၀ယ္ ထားကာ ေမတို ့ရဲ့ မဂၤလာနွစ္ပတ္လည္ေလးကို ေပ်ာ္ရႊင္စြာက်င္းပၾကမယ္ရယ္လို ့ စဥ္းစားစိတ္ကူးစီစဥ္ခဲ့တာေလ။ ခုေတာ့ကို ့ရဲ့ စကား တစ္ခြန္းေအာက္မွာ ေမ့စီစဥ္မႈေတြ အလဟႆျဖစ္ခဲ့ၿပီလား။
ဒါဆိုရင္ သူငယ္ခ်င္းမိုးမိုး ေမ့ကိုလွမ္းေျပာခဲ့ေသာ အနီေရာင္ႏွင္းဆီပန္းတစ္စည္းသည္ ေမ့အတြက္မဟုတ္ပဲ တျခားတစ္စံု တစ္ေယာက္ အတြက္မ်ား ကိုရည္ရြယ္ခဲ့ၿပီလား။ လက္ထပ္ၿပီးခ်ိန္မွ ယခုအထိ ပထမဆံုးအႀကိမ္အျဖစ္ ေမရင္ထဲပူေလာင္လာ မိသည္။
ေမ့ကြယ္ရာမွာ ကိုဘာေတြလုပ္ေနၿပီလဲရယ္လို ့ သံသယမ်က္၀န္းမ်ားနဲ ့ တစ္ခါမွမၾကည့္ခဲ့ဘူးသလို စိတ္နဲ ့ေတာင္ပစ္မွားၿပီး ကို ့အေပၚ မေတြးခဲ့မိသူပါ ကိုရယ္ . . . . . . ခုေတာ့
x x x x x x
မျဖစ္သင့္ဘူးလို ့ ဦးေႏွာက္ကအႀကိမ္ႀကိမ္ျငင္းဆန္ခဲ့ေပမဲ့ ႏွလံုးသားကဆင္ျခင္ႏိုင္စြမ္းတို ့ကို ပယ္ခ်ခဲ့သည္။ သူငယ္္ခ်င္းေတြ ရဲ့ ေဖ်ာင္းဖ်မႈကိုလည္းမနာခံပဲ မိမိထင္ရာကိုသာ ေခါင္းမာစြာလုပ္တတ္ေသာ သူမအက်င့္အတိုင္း ခံစားမႈတို ့ကို ဦးစားေပးလြန္း စြာျဖင့္ ေမာင့္ကိုေရြးခ်ယ္ခဲ့သည္ပဲ။ ခုခ်ိန္မွာေတာ့ ေမာင္နဲ ့ပတ္သက္ေသာ ေကာင္းက်ိဳးဆိုးက်ိဳးတို ့ကို သူမတစ္ေယာက္ထဲ ခံစား ရံုေပါ့ေလ။ စိတ္တို ့ကို တည္ၿငိမ္ေအာင္ႀကိဳးစားတည္ေဆာက္ဟန္ေဆာင္ထားခဲ့ေပမဲ့ တကယ္တမ္းမွာေတာ့ ေမာင္လက္ထပ္ဖို ့ရက္ နီးလာေလ၊ သူမ ေသြးပ်က္လာေလပါပဲ။
ဒီၾကားထဲမွာ နဂိုကအခံရွိေနေသာ ေခါင္းကိုက္ေ၀ဒနာက အိပ္ပ်က္ရက္ဆက္ေနေသာ သူမကို ပိုလို ့ႏွိပ္စက္ေနခဲ့ ၿပီ။ ေခါင္းမာေသာ သူမက ညအခ်ိန္အိပ္စက္ျခင္းကို အိပ္ေဆးတို ့၏အကူအညီျဖင့္ မရယူခ်င္ေပ။ အိပ္မေပ်ာ္ေသာညမ်ားမွာ လည္း ေမာင္ႏွင့္သူမ အေၾကာင္းကို ေတြးေတာရင္းျဖင့္သာ ကုန္ဆံုးေစခဲ့သည္။
တစ္ေန ့တျခားဆိုးရြားလာေသာေ၀ဒနာအတြက္ ေဆးကုသမႈတို ့ကို ခံယူခဲ့ရျပန္သည္။ စစ္ေဆးထားေသာအေျဖ မ်ား ရလာခ်ိန္ မွာေတာ့ ေျဖသိမ့္စရာရင္ခြင္ေပ်ာက္ဆံုးေနေသာ သူမအတြက္ ရက္စက္ေသာ ႀကိဳးမိန္ ့တစ္ခု ထပ္မံရရွိတာပင္-
“ဘရိန္းက်ဴမာ” ဆိုတဲ့ ေရာဂါနာမည္တပ္ၿပီး တိက်စြာအေျဖထြက္လာခ်ိန္မွာေတာ့ သူမအတြက္ အသက္ရွင္ေနထိုင္ဖို ့ ေန ့ရက္ တို ့ အလြန္နည္းေနခဲ့ၿပီတဲ့လား။ ဒါေၾကာင့္ပဲကံဆိုးမႈဆိုတာတစ္ခုထဲမဟုတ္ပဲ အေဖာ္အေပါင္းနဲ ့လာတတ္သည္ဆိုေသာစကား ကို လက္ခံ ရေတာ့မလိုပင္-
ပထမဦးဆံုး ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာလက္တြဲလာေသာခ်စ္သူကို မိဘတို ့ဆႏၵအရ လမ္းခြဲခဲ့ရသည္။ ထိုသို ့ရက္စက္ရံုႏွင့္ အားမ ရေသးေပ။ ခ်စ္သူအား အျခားမိန္းကေလးတစ္ဦးႏွင့္ လက္ထပ္ရန္ သူ ့မိဘမ်ားဘက္မွ စီစဥ္ေနခဲ့ၿပီ။ ခုေတာ့ သူမကို ခ်စ္သူႏွင့္ ရွင္ကြဲကြဲရံုႏွင့္ အားမ ရေသာကံၾကမၼာက သူမတို ့ႏွစ္ဦးကို အၿပီးတိုင္ေသကြဲကြဲေစခဲ့ၿပီလား။ သူမရဲ့ ေ၀ဒနာကို အျခားသူမ်ားအား မသိေစခ်င္ေတာ့ပါ။ အထူး သျဖင့္ ေမာင့္ကိုေပါ့. . .
သူငယ္ခ်င္းမ်ားသိလွ်င္ ေမာင့္ကိုျပန္ေျပာၾကမွာ မလြဲေပ။ ဒါေၾကာင့္အခ်စ္ဆံုးသူငယ္ခ်င္း၀င္း၀င္းကိုပင္ သူမေရာဂါအေၾကာင္း အသိ မေပးဖို ့ သူမဆံုးျဖတ္ခဲ့သည္။ ဒါဟာမၾကာခင္မွာ က်င္းပေတာ့မဲ့ ေမာင့္လက္ထပ္ပြဲကို ဘာအေၾကာင္းႏွင့္မွ အေႏွာင့္ အယွက္ မျဖစ္ေစ ခ်င္တဲ့ ယုမြန္ရဲ့ မွန္ကန္ေသာေစတနာသာျဖစ္ပါသည္ ေမာင္ --- ေ၀ဒနာျဖစ္ေအာင္ ယုမြန္ မႀကံစည္ခဲ့တာ အမွန္ပါ။
x x x x x x x
တကယ္တမ္းမွာေတာ့ ေမာင့္ရဲ့ လက္ထပ္ပြဲကို ယုမြန္ရင္မဆိုင္ရဲခဲ့ပါ။ ထို ့အျပင္တစ္ေန ့ထက္တစ္ေန ့ပိုမိုဆိုးရြားလာေသာ မိမိ၏ေ၀ဒနာ အေျခအေန၊ နီးကပ္လာၿပီျဖစ္ေသာေနာက္ဆံုးေန ့ရက္မ်ားကို ဘယ္သူမွမသိေအာင္ တိတ္တဆိတ္ေက်ာ္ျဖတ္ ခ်င္တာေၾကာင့္ ျပင္ဦး လြင္ၿမိဳ့တြင္ရွိေသာအေဒၚထံတြင္သြားေနရန္ သူမျပင္ဆင္ခဲ့သည္။
အခ်စ္ဆံုးသူငယ္ခ်င္း၀င္း၀င္းကိုပင္ ခရီးထြက္မည့္အေၾကာင္း မေျပာျပခဲ့ေပ။ ေမာင့္မဂၤလာပြဲၿပီးမွပဲ ၀င္း၀င္းကို အက်ိဳး အေၾကာင္း ေျပာျပပါေတာ့မည္။ အဲဒီလိုမွမဟုတ္ရင္ သူမကို အလြန္ခ်စ္ၿပီး သံေယာဇဥ္ႀကီးလွေသာ၀င္း၀င္းသည္ ေမာင့္အား သူမခံစားေနရေသာ ေ၀ဒနာ အေၾကာင္းသိရွိေစမွာ မလြဲေပ။ ဒါဆိုရင္ မၾကာမွီမဂၤလာပြဲက်င္းပရန္စီစဥ္ေနေသာေမာင့္အား စိတ္အေႏွာင့္အယွက္ျဖစ္ေပမည္။ သူမေရာ ဂါေၾကာင့္ ေမာင့္ဆံုးျဖတ္ခ်က္မ်ားကို မေတြေ၀၊ မယိမ္းယိုင္ေစခ်င္ပါ။ ေမာင့္အား ဂတိပ်က္သူ၊ သစၥာမဲ့သူတစ္ေယာက္အျဖစ္ ျမင္ၾကေျပာၾကမွာကို မလိုလားပါ။ အထူးသျဖင့္ သူမအတြက္နဲ ့ေပါ့။
ျပင္ဦးလြင္ၿမိဳ ့ကို သူမတစ္ေယာက္ထဲ ခရီးထြက္ျဖစ္ခဲ့သည္။ ကားကိုကိုယ္တိုင္ေမာင္းဖို ့ေရြးခ်ယ္ခဲ့ကေတာ့ ကိုယ့္ရဲ့အပူကို သူမ်ား မသိေစခ်င္တာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ ေမာင္လက္ထပ္ေသာေန ့ မနက္ေစာေစာမွာပင္ ရန္ကုန္မွ သူမစတင္ထြက္ခြာခဲ့သည္။ သူမကို ဆရာ၀န္က ခရီးေ၀းေ၀းကားေပးမေမာင္းတာကိုေတာ့ အိမ္ကလူေတြကို ေျပာမျပခဲ့ပါ။
ဟုတ္တယ္ေလ။ သူမ ကားေမာင္းရင္းနဲ ့ ေမာင့္အေၾကာင္းေတြးရင္း ငိုခ်င္လည္းငိုႏိုင္တာပဲေလ။ တကယ္လို ့မ်ား သူမ်ားေမာင္း တဲ့ ကားေပၚမွာဆို ဘယ္လြတ္လပ္ပါ့မလဲ။ ေနာက္ဆံုးအႀကိမ္အျဖစ္ ေမာင့္ကိုလြတ္လြတ္လပ္လပ္ လြမ္းခြင့္ရ ခ်င္မိပါသည္။
ကားကို ေျဖးေျဖးခ်င္းေမာင္းလာတာမို ့ ပဲခူးေက်ာ္ရံုသာရွိေသးသည္။ ရင္ထဲမွာမေကာင္းတာေရာ၊ ေခါင္းထဲက မူးေနာက္ေနာက္ျဖစ္ေနတာေရာတို ့ေၾကာင့္ ကားကိုလမ္းေဘးထိုးရပ္ၿပီး ခဏနားရျပန္သည္။ ဒီအတိုင္းသာဆိုရင္ ခရီးလမ္း တေနရာရာမွာ ၀င္နားၿပီးမွ ဆက္သြား၍ အဆင္ေျပႏိုင္ေတာ့မည္။ ခုခ်ိန္မွ အိမ္ကိုကားဒရိုင္ဘာလွမ္းေတာင္းမည္ဆိုလွ်င္ ေမေမ စိတ္ ပူေတာ့မည္။ စိတ္ကို အားတင္း ကာ ေတာင္ငူေရာက္ေအာင္ေမာင္းၿပီးမွ သူငယ္ခ်င္းအိမ္တြင္၀င္နားေတာ့မည္ဟုစဥ္းစားရင္း ကားကိုျပန္ေမာင္းထြက္ခဲ့ေတာ့သည္။
စိတ္ကိုတင္းၿပီးေမာင္းေနရေပမဲ့ ေခါင္းကမခံႏိုင္ေလာက္ေအာင္ပင္ထိုးကိုက္လာသည္။ ဒီအခ်ိန္ဆိုေမာင့္မဂၤလာပြဲ က်င္းပေနေရာေပါ့။ ေမာင္ ေပ်ာ္ေနမွာမဟုတ္ဘူးဆိုတာေတာ့ ကိုယ္ခ်င္းစာနားလည္မိပါသည္။ ေမာင့္မ်က္နွာကို ျမင္ေယာင္ရင္း ကားကို အရွိန္ထပ္တင္လိုက္သည္။ ေတာင္ငူကို ျမန္ျမန္ေရာက္ခ်င္လွၿပီ။
ကားေမာင္းရင္း မ်က္၀န္းမ်ား ပိုမိုေ၀၀ါးလာခဲ့သည္။ အေကြ ့တစ္ေနရာကိုအေရာက္မွာေတာ့ မေမွ်ာ္လင့္ပဲဘြားကနဲ ေပၚ လာေသာ သစ္လံုးကားကိုေရွာင္ရန္ စတိယာတိုင္ကို ဆြဲအေကြ ့၊ သူမမ်က္လံုးမ်ား၏ အျမင္အာရံုလြဲမွားျခင္းလား၊ ဦးေႏွာက္ ၏ေစခိုင္းရာ လြဲေခ်ာ္ျခင္းလား၊ ကံၾကမၼာ၏ေစညႊန္းရာမွားယြင္းျခင္းလား မသိႏိုင္စြာ၊ သူမေရွာင္လိုက္ေသာဘက္သည္သစ္လံုး ကားႀကီး ေမာင္းႏွင္ လာေသာဘက္ ျဖစ္ေနေသာအခါ
x x x x x x x
သန္လ်င္ ေဂါက္ကြင္းကို သြားမည္ဟု ေျပာသြားေသာ ကို ့ကားကို ေဂါက္ကြင္းမွာ မေတြ ့မိတာေၾကာင့္ ေရွ ့ဆက္ၿပီး ေမာင္း လာမိသည္။ ဟိုးအေ၀းမွပင္ ကို ့ကားကို ေမ လွမ္းျမင္လိုက္ရသည္။ ကို ့ကားသည္ သန္လ်င္ေဂါက္ကြင္း မဟုတ္ေသာ၊ ကိုႏွင့္ ဘယ္လိုမွ အပ္စပ္မႈ မရွိႏိုင္ေသာ၊ ဤေနရာသို ့ ဘယ္လိုေရာက္ ေနခဲ့လဲ ေမ မမွန္းဆႏိုင္ခဲ့။ ကို ့ကားေဘးမွာ ေမ့ကားကို ကပ္ရပ္ လိုက္ေတာ့ ကားေပၚက အလန္ ့တၾကား ဆင္းလာသူမွာ ကို ့ကားဒရိုင္ဘာ ဦးေလးျမသာလွ်င္ ျဖစ္သည္။
“မမေလး . . . . . ဒီကို ဘယ္လိုလုပ္ၿပီး . . . . . ”
ေမ့အနားကို တိုးကပ္လာေသာ ဦးေလးျမအား တိတ္တိတ္ေနရန္ အသာ လက္ျပလိုက္မိသည္။ ေမ့ေၾကာင့္ ကို ့အာရံုေတြ အေႏွာင့္အယွက္ မျဖစ္ေစခ်င္တာ ေမ့ဆႏၵ အမွန္ပါ ကို-
သိပ္မၾကာေသးခင္ ကာလေလးဆီကမွ ေမ့အတြက္ရယ္လို ့ ေမ ေမွ်ာ္လင့္ေနခဲ့မိေသာ ကို ့လက္ ေဆာင္ပန္းစည္းကို လက္ခံရရွိ သြားေသာသူတစ္တယာက္ကို ေမ မ်က္၀ါးထင္ထင္ သိခြင့္ရပါေတာ့မည္။ ထို ့အတြက္ ေမ့ရင္ထဲက တုန္လႈပ္မႈကို ထိန္းခ်ဳပ္ကာ မ်က္ႏွာေပၚတြင္ သ၀န္တိုျခင္းကင္းေအာင္ေတာ့ ေမ ႀကိဳးစားဟန္ေဆာင္ႏိုင္ရပါလိမ့္မည္။
ကို ့အနားကို တိတ္တဆိတ္ေလွ်ာက္လာမိျခင္းသည္ ကို ့ကို အေႏွာင့္အယွက္မျဖစ္ေစခ်င္သည့္ ဆႏၵ သက္သက္ ထက္မပိုခဲ့ပါ။ ဒါေပမဲ့ဒါဟာကို ့ဘ၀ရဲ့ အေရးႀကီးတဲ့ကိစၥတစ္ခု (လွ်ိဳ ့၀ွက္ခ်က္လို ့ ေျပာရင္လည္း ရႏိုင္တဲ့ကိစၥတစ္ခု)ကို ေမသိခြင့္ ရခဲ့ေလ သည္။
တည္ၿငိမ္ေအးစက္လြန္းသည္ဟု အၿမဲတမ္းခံစားမိေသာခင္ပြန္းသည္၏ ေသြးပ်က္တုန္လႈပ္မႈကို ပထမဦးဆံုး အႀကိမ္ အျဖစ္ ေမ ျမင္ေတြ ့ခြင့္ရတာ ျဖစ္သည္။ ကိုသည္ ႏွင္းဆီပန္းစည္းတင္ထားေသာ အုတ္ဂူတစ္ခု၏ ေရွ ့တြင္ ၿငိမ္သက္စြာ ရပ္တန္ ့ေနခဲ့သည္။ အနားကို ေမေရာက္လာတာေတာင္ မသိႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ထိခိုက္ခံစားစြာ ငိုေၾကြးေနေသာအသံတစ္ခု သည္ ထူးဆန္းစြာ ကို ့ဆီမွ ထြက္ေပၚေနခဲ့တာျဖစ္သည္။
အိမ္ေထာင္သက္တစ္ႏွစ္အတြင္းမွာ ကို ့မ်က္ရည္ကိုတစ္ခါမွမေတြ ့ခဲ့ဘူးေသာ ေမ့အတြက္ ထိုအျဖစ္အပ်က္က အံ့ၾသ ထူးဆန္းေစသည္။ ဘယ္သူကမ်ား ကို ့ကို မ်က္ရည္က်ေစခဲ့ပါသလဲ။ အုတ္ဂူေပၚကို ေမ လွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့
ယုမြန္ေဆြ
အသက္(၂၇)ႏွစ္
၁၄.၂.၂၀၀၇ ေန ့တြင္ ကြယ္လြန္သည္္။
၁၄.၂.၂၀၀၇ ထိုေန ့သည္ ေမနဲ ့ကိုမဂၤလာေဆာင္သည့္ေန ့ပင္ျဖစ္သည္။ ဒါဆိုရင္သူမသည္ ေမတို ့မဂၤလာေဆာင္ေသာေန ့တြင္ ကြယ္လြန္ခဲ့သည္ေပါ့။ ဒါဆိုရင္ သူမသည္ တခ်ိန္ကကို ့ရဲ့ . . . .
ဘုရားေရ၊ သူမရဲ့ ေသဆံုးမႈသည္ ေမတို ့ႏွစ္ေယာက္ရဲ့ ပေယာဂ ကင္းပါရဲ့လား။ ေနာက္ၿပီးကိုရဲ့၀မ္းနည္း ပူေဆြးမႈ၊ နာက်င္ ခံစား မႈ အားလံုးသည္ ေမႏွင့္အနည္းႏွင့္အမ်ားဆိုသလို ပတ္သက္ပါလိမ့္မည္။ ဒါကို ေမ ဘာေၾကာင့္ မသိခဲ့ရတာပါလိမ့္။ ကိုယ့္ ပတ္၀န္းက်င္မွာ ဘာျဖစ္လို ့ဘာျဖစ္ေနမွန္း မသိႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ေမ ညံ့ဖ်င္းခဲ့ပါသလား။ ေမ အရမ္းကိုတုန္လႈပ္သြားမိသည္။
“ကို”
ကို ့ပခံုးကို စိုးရိမ္စြာ အသာလႈပ္ကိုင္ကာ ေခၚလိုက္မိသည္။
ေမ့ကိုလွည့္ၾကည့္ေသာ ကိုရဲ့ ေၾကကြဲမ်က္၀န္းမ်ားကို ေမ့တစ္သက္ ဘယ္ေတာ့မွေမ့ႏိုင္ ေတာ့ မည္မဟုတ္ေပ။ တစ္စံု တစ္ေယာက္အတြက္ မ်က္ရည္က်သည္အထိခံစားေနရေသာကို ့ပံုစံကိုမၾကည့္ရက္စြာပင္ ေမ ေငးၾကည့္ေနျဖစ္ခဲ့သည္။ ေမ့ ကိုျမင္ေတာ့ ကေလးတစ္ေယာက္လို ေမ့ရင္ခြင္ထဲတိုး၀င္လာေသာ ကို ့ကို ဖက္ကာ ေမပါေရာၿပီး မ်က္ရည္က်မိသည္္။
ကိုရဲ့ ေ၀ဒနာေတြကို သက္သာခြင့္ရေအာင္ ေမ့ဆီမွာရင္ဖြင့္မယ္ဆိုရင္ နားလည္မႈအျပည့္နဲ ့ နားေထာင္ေပးမဲ့သူပါ။ ကို ့ထံ မွ ျပန္သိခြင္ရခဲ့ေသာ ကို ့ခ်စ္သူ အေၾကာင္းမ်ားက ေမ ေမွ်ာ္လင့္ထားတာထက္ပင္ ပို၍ ေၾကကြဲစရာေကာင္းခဲ့ေလသည္။
တကယ္တမ္း မေတာ္တဆ ကား accident ျဖစ္ၿပီဆိုတာသိလိုက္ရခ်ိန္မွာေတာ့ ကိုယ့္ကိုကိုယ္တစ္စံုတစ္ခုျဖစ္သြားမွာကို ယုမြန္ အလြန္အမင္းစိတ္ပူေနခဲ့သည္။ ဒါဟာ သူမရဲ့ အသက္အႏၱရာယ္ကိုစိုးရိမ္တာထက္ အမွတ္မထင္၊ ေနာက္ေျပာင္၊ ပ်က္ရယ္၊ အႏိုင္ယူလိုစြာေျပာခဲ့မိေသာစကားတစ္ခြန္းကို အတည္မွတ္ယူကာ ေမာင့္ကိုထိုအေၾကာင္းျပန္ေျပာျပလိုက္ၾကမွာကို စိုးရိမ္ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။
တကယ္လို ့ ဒီစကားကို ေမာင္သာ ၾကားခဲ့၊ သိခဲ့ပါလွ်င္ . . . . . ေမာင့္ဘ၀ တေလွ်ာက္လံုးကို ပင္ပန္း ဆင္းရဲႀကီးစြာ ျဖတ္ သန္းရေတာ့မည္။ သူမေၾကာင့္ ေမာင့္ဘ၀ကို ထိခိုက္ နာက်င္ရမွာကို မလိုလားပါ။ ေနာက္ေျပာင္ ၾကည္စယ္တတ္ေသာ ကံၾကမၼာ၏ေနာက္တြင္ ေမာင္တစ္သက္လံုး စိတ္ဆင္းရဲရေပေတာ့မည္။ သူမအတြက္ကေတာ့ စီရင္ခ်က္ခ်ခံရ ၿပီးသား၊ ေသမိန္ ့ က်ၿပီးသားေရာဂါႏွင့္ မၾကာခင္လူ ့ေလာကမွ ထြက္ခြာရေတာ့မွာမို ့ ယခုေသျခင္းႏွင့္ ေနာင္ရက္အနည္းငယ္ အသက္ရွင္ေနရ ၿပီးမွ ေသျခင္းသည္ ဘာမွပိုၿပီးမထူးျခားလာေတာ့ပါ။
သို ့ေသာ္ ေမာင့္အတြက္ကေတာ့ သူမ၏ ေသဆံုးမႈအတြက္ အျပစ္ရွိသလို တစ္သက္လံုးထိခိုက္ နာက်င္ခံစားေနရမည္ဆိုလွ်င္ . . . . . . . သူမ စိတ္ေျဖာင့္ႏိုင္မည္မဟုတ္ေပ။ အျပစ္တင္ရမည္ဆိုလွ်င္ စကားကို မဆင္မျခင္ အမွတ္မထင္ ေျပာမိေသာ သူမကို သူမ အျပစ္တင္ရပါလိမ့္မည္။ အဓိကေတာ့ ေမာင့္ကို သူမအေၾကာင္း ျပန္ေျပာျပေသာ ၀င္း၀င္းသည္ အျဖစ္မွန္ကို ေသခ်ာ နားလည္သေဘာေပါက္ႏိုင္စြမ္းရွိမွ ျဖစ္ပါလိမ့္မည္။ သို ့ေသာ္ ၀င္း၀င္းသည္ သူမတြင္ ေသလုနီးပါးခံစားေနရေသာ ေ၀ဒနာရွိမွန္း လံုး၀ မသိခဲ့ေပ။
“မေျပာပါနဲ ့ ၀င္း၀င္းရယ္။ ေက်းဇူးျပဳၿပီး ေမာင့္ကို လံုး၀ မေျပာျပလိုက္ပါနဲ ့ေနာ္။ တို ့ရဲ့ ေနာက္ေျပာင္တဲ့ စကားေတြေၾကာင့္ သူ ့ ဘ၀ကို တစ္သက္လံုးဒဏ္ရာရနာက်င္ေနေအာင္ မလုပ္လိုက္ပါ နဲ ့။ ေတာင္းပန္ပါတယ္ေနာ္။ ေနာက္ၿပီး တို ့ကိုလည္း တစ္ရက္ေလာက္ေတာ့ အသက္ရွင္ခြင့္ေပးပါအံုး ကံၾကမၼာရယ္။ တစ္ရက္ထဲပါ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဒီေန ့မွာ တုိ ့အသက္ရွင္ ေနမွ ျဖစ္ မွာ။ ဒါမွ ေမာင့္ကို ဘယ္သူမွအျပစ္မတင္ၾကမွာ။”
အနည္းဆံုးေတာ့ ၀င္း၀င္းထံ သူမစကားတစ္ခြန္းေလာက္ ေျပာခြင့္၊ မွာခြင့္ရခ်င္မိပါသည္။ ေမာင့္ကို သူမေျပာခဲ့ဖူးေသာ စကား မ်ားကို လံုး၀မေျပာပါနဲ ့လို ့ တားခဲ့ခ်င္ပါသည္။ ကံၾကမၼာကို အၿမဲတမ္း အရွဳံးေပးေနရေသာသူမအား ဒီတစ္ခုေတာ့ မ်က္နွာ သာေပးခြင့္ျပဳေစခ်င္ခဲ့ပါသည္။ သူမ၏ေနာက္ဆံုးဆုေတာင္းတို ့ကိုလည္း ကံၾကမၼာက ရက္စက္စြာပင္ အႏိုင္ယူခဲ့ျပန္ေလသည္။
x x x x x x x
၀င္း၀င္းထံသို ့ ယုမြန္ဖုန္းေခၚခဲ့ပါသည္။ သစ္လံုးမ်ားၾကားထဲတြင္ပိတ္မိေနေသာ သူမကားကို လူအမ်ားက ႀကိဳးစားဖယ္ရွားရွင္း ထုတ္ေနစဥ္အခ်ိန္က ယုမြန္သတိရွိေနေသးသည္တဲ့။ ကားထဲမွ သူမကိုထုတ္ယူလိုက္တယ္ဆိုရင္ပဲ ယုမြန္တစာစာ ေျပာေန ခဲ့သည္က ဖုန္းဆက္ခ်င္သည္တဲ့။ သူ ့အိတ္ထဲတြင္ရွိေသာ ဖုန္းကိုထုတ္ၿပီးေခၚခိုင္းသည္က ၀င္း၀င္း၏ ဖုန္းနံပါတ္ပင္ျဖစ္သည္။ ကံဆိုးစြာပင္ ထိုအခ်ိန္မွာ ၀င္း၀င္းက ေရခ်ဳိးေနခဲ့တာကေတာ့ မေမွ်ာ္လင့္ေသာကံၾကမၼာ၏ ေနာက္ထပ္ရက္စက္မႈပင္
ဖုန္းျမည္သံေၾကာင့္ ေရခ်ိဳးခန္းမွ ၀င္း၀င္းကမန္းကတန္းထြက္လာေတာ့ ဖုန္းကက်သြားခဲ့ၿပီ။ ေပၚေနေသာ ဖုန္းနံပါတ္ကို ၾကည့္ မိေတာ့ ယုမြန္ နံပါတ္ ျဖစ္ေနတာေၾကာင့္ ျပန္ေခၚခ်ိန္မွာ ၾကားလိုက္ရေသာ စကားသံတို ့က ၀င္း၀င္းကို အရုပ္ ၾကိဳးျပတ္လဲက် သြားေစခဲ့သည္။
“ဟဲလို . . ညီမေလးက ဒီဖုန္းပိုင္ရွင္ရဲ့ သူငယ္ခ်င္းလားဟင္။ ဒါဆိုရင္ ညီမေလးရဲ့ သူငယ္ခ်င္း ခုပဲ ကား accident ျဖစ္ၿပီး ဆံုး သြားခဲ့ၿပီ။ ညီမေလးနဲ ့ ဖုန္းေျပာခ်င္တယ္လို ့ တဖြဖြ ေျပာေနလို ့ အမ ဖုန္းေခၚ ေပးလိုက္ရတာ။ ညီမေလးကို ဖုန္းကို ခ်က္ခ်င္း မကိုင္ေတာ့ သူ ့ခမ်ာ မေစာင့္ႏိုင္ေတာ့ဘူးကြယ္။ သူ ့ပံုစံက တစ္ခုခုကို မွာခဲ့၊ ေျပာခဲ့ခ်င္တဲ့ပံုပဲ။ သူ ့ကို ကားထဲက မ ထုတ္ထဲက သူ ့ဒဏ္ရာက ေတာ္ေတာ္ျပင္းတာ။ ဆႏၵတစ္ခုေၾကာင့္သာ သူ ့စိတ္ကို အတင္း အားတင္းထားပံုရတာ”တဲ့။
အမည္မသိ အမ်ိဳးသမီးတစ္ဦး၏အသံက ၀င္း၀င္းရင္ကို ျပင္းစြာကြဲအက္ေစသည္။
ယုမြန္ရယ္. . . တို ့ကို ဘာေတြ မွာခ်င္၊ ေျပာခ်င္ခဲ့တာလဲ။ ေနာက္ၿပီး မင္းဘာေၾကာင့္ ဒီလိုလုပ္ခဲ့ တာလဲ။ မင္းျမတ္ကို ေနာင္တ ရ နာက်င္ေအာင္ လုပ္ခ်င္ရံုနဲ ့ မင္း မိုက္မဲတဲ့ ဒီလိုအလုပ္ကို ရူးရူး မိုက္မိုက္ လုပ္လိမ့္မယ္လို ့ တို ့ထင္မထားခဲ့ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ပဲ ဒီေန ့တစ္ေယာက္ထဲ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေနခ်င္တယ္ ဆိုတဲ့ မင္းရဲ့ စကားကို ယံုစားၿပီး မင္းကို တစ္ေယာက္ထဲ လႊတ္ထားမိ တာ တို ့အမွားပါ သူငယ္ခ်င္းရယ္။ တို ့ အားလံုးကို တစ္သက္လံုး သတိရ နာက်င္၊ ေၾကကြဲ ေနေအာင္ မင္း လုပ္ခဲ့တာလား ယုမြန္ရယ္။
“မင္းျမတ္၊ နင့္ကို ငါ လံုး၀ မေက်နပ္ဘူး။ နင့္ေၾကာင့္ ယုမြန္ ေသရတာ။ နင္ ယုမြန္ကို သတ္တာ။ နင့္ကို ငါ တစ္သက္ လံုး ခြင့္မလႊတ္ဘူး။”
မင္းျမတ္ႏွင့္ ၀င္း၀င္း ဆံုေတြ ့မႈအေျခအေနသည္ ယုမြန္ ေတြးထားသည္ထက္ အဆေပါင္းမ်ားစြာ ဆိုးရြားခဲ့ေလသည္။
“ယုမြန္က တကယ္ပဲ ကို ့ . . . . . . . (ကို ့ေၾကာင့္လို ့ ေျပာမိေတာ့မလို ျဖစ္ၿပီးမွ) အဲဒီလို လုပ္သြားခဲ့တာလားဟင္”
“၀င္း၀င္း အပါအ၀င္ ကိုယ္တို ့ အားလံုးက ဒီလိုပဲ ေတြးခဲ့ၾကတာ။ ေမ မွတ္မိမလား မသိဘူး။ ကိုယ္ တို ့ မဂၤလာပြဲက ျပန္လာၿပီး မၾကာခင္မွာပဲ ကိုယ့္ဆီကို ဖုန္းလွမ္းဆက္ၿပီး ယုမြန္ကိစၥ အေရးႀကီးလို ့ ခုခ်က္ခ်င္း လာခဲ့ပါလို ့ ငိုၿပီး လွမ္းေျပာတယ္။ကိုယ္ လည္း ယုမြန္ ဘာျဖစ္မွန္းမသိတာမို ့ ေမ့ကို အားနာနာ နဲ ့ပဲ ခြင့္ေတာင္းၿပီး လိုက္သြားတာ။ ၀င္း၀င္းက ကိုယ့္ကို ယုမြန္ ကား accident ျဖစ္တဲ့ဆီကို မေျပာမဆိုနဲ ့ ေခၚသြားခဲ့တာ။ တစ္လမ္းလံုး ဘာမွမေျပာပဲ ငိုေနတာမို ့ ကိုယ္ပဲကားေမာင္း ပို ့ေပးခဲ့ ရတယ္။”
ကို ့အသံက ပိုမို တိုးသက္ ေဆြးျမည့္သြားခဲ့သည္။
“ပဲခူး ေဆးရံုလည္းေရာက္ေရာ ကိုယ္တို ့ကို ဆီးႀကိဳေနခဲ့တာ ယုမြန္ရဲ့ အသက္မဲ့ရုပ္အေလာင္းပဲ”
“၀င္း၀င္းဟာ ယုမြန္ကိုလည္း ျမင္ေရာ ကိုယ့္ကို ထုရိုက္ၿပီး ေပါက္ကြဲေတာ့တာပဲ။ ၿပီးေတာ့ ယုမြန္ကို ကိုယ္ သတ္ခဲ့တာတဲ့။ ယုမြန္က သူ ့ကို ေျပာျပဖူးတဲ့ စကားေတြ အားလံုးကို ကိုယ့္ကို ျပန္ေျပာျပခဲ့တယ္။ ယုမြန္ဟာ ကိုယ့္ စိတ္နဲ ့ေသခဲ့တာတဲ့။
ေနာက္ၿပီး ပိုဆိုးတာက ယုမြန္ accident ျဖစ္တဲ့နားမွာ ရွိတဲ့သူေတြ အားလံုး ျမင္ၾက၊ ေျပာၾကတာကေတာ့ ယုမြန္က ကားကို သစ္လံုးကား လာတဲ့ဘက္ကို တမင္ လွည့္ေရွာင္လိုက္တယ္လို ့ ထင္ရတယ္တဲ့။ တကယ္ဆို လမ္းရဲ့ တစ္ဖက္ျခမ္းမွာ ဘာမွ မရွိဘူး။ အလြတ္ႀကီးပဲတဲ့ေလ။ အဲဒီေတာ့ ယုမြန္ဟာ သူ ့ကိုသူလုပ္ႀကံသြားတယ္လို ့ အားလံုးကထင္သြားၾကတယ္ေလ။ ၀င္း၀င္းကေတာ့ အဆိုးဆံုးေပါ့။
ယုမြန္က သူ ဘာလုပ္မယ္ဆိုတာကို အမွတ္မထင္ ေျပာထားပါရက္နဲ ့ ဒီကိစၥကို သူ သိထားရက္နဲ ့ အမွတ္တမဲ့ ထားလိုက္မိလို ့ ယုမြန္ အသက္ဆံုးရတာဆိုၿပီး ဘယ္လိုမွ မေျဖသိမ့္ႏိုင္ဘူး။ အဲဒီမွာ အျပစ္အရွိဆံုးလို ့ ခံစားရတဲ့သူက ကိုယ္ေပါ့။
ကိုယ္ ယုမြန္ကို သိပ္ခ်စ္ခဲ့တယ္။ ဒါေပမဲ့ ကိုယ္တို ့ လက္ထပ္ဖို ့ မျဖစ္ႏိုင္ခဲ့ဘူး။ ဒါကလည္း ကိုယ္ တို ့ႏွစ္ေယာက္က ဘာသာ မတူၾကဘူးေလ။ ယုမြန္ မိဘေတြကေရာ၊ ကိုယ့္ မိဘေတြကပါ ကိုယ္တို ့လက္ထပ္ ဖို ့ သေဘာမတူခဲ့ၾကဘူး။ မိဘေတြ ဆႏၵကို ငဲ့ၿပီး ကိုယ္တို ့ ႏွစ္ေယာက္ ဇြတ္အတင္း လက္ထပ္ဖို ့ မႀကိဳးစား ခဲ့ဘူး။ နားလည္မႈနဲ ့ပဲ ခ်စ္ေနခဲ့ၾကတာ။ ဒါေပမဲ့ မိဘ ေတြရဲ့ အတင္းအက်ပ္ တိုက္တြန္းမႈနဲ ့ ေနာက္ဆံုးမွာ ေမ့ ကို ကိုယ္ လက္ထပ္ဖို ့ ျဖစ္လာခဲ့တယ္။
ကိုယ္နဲ ့ ယုမြန္ လမ္းခြဲခဲ့ရတယ္။ ေနာက္ၿပီး ေမနဲ ့ကိုယ္ လက္ထပ္ျဖစ္ခဲ့တယ္။ အဲဒီေန ့မွာပဲ ယုမြန္ဟာ ကိုယ့္ရဲ့ ပေရာဂ နဲ ့ ေသဆံုးသြားခဲ့တယ္။ ကိုယ္ ေမ့ကိုမခ်စ္ႏိုင္တာကလြဲၿပီး ေမ့့အေပၚသစၥာမဲ့တဲ့ အျပဳအမူအေနအထိုင္မ်ိဳး တစ္ခါမွ မက်ဴးလြန္ ခဲ့ဘူး။ ဒါေပမဲ့ ကိုယ့္ပေရာဂမကင္းပဲ ေသဆံုးသြားရတယ္လို ့ ယူဆထားတဲ့ ယုမြန္ ရွိတဲ့ ဒီေနရာကို တစ္လတစ္ခါ ေတာ့ ကိုယ္ လာခဲ့မိတယ္။ ဒီေန ့ဆိုရင္ ယုမြန္ ဆံုးပါးသြားခဲ့တာ တစ္ႏွစ္ျပည့္ခဲ့ၿပီ။ ဒါေၾကာင့္မို ့လို ့ တေနကုန္ သူ ့အနားမွာ အေဖာ္လုပ္ေပး မယ္ဆိုၿပီး ကိုယ္လာခဲ့တာပါ။ ဒီအတြက္ ေမ အျပစ္ျမင္မယ္ဆိုရင္လည္း ကိုယ္ ေတာင္းပန္ဖို ့အသင့္ပါ။ ကိုယ့္ကို ခြင့္လႊတ္ပါေမ”
ကို ့ရဲ့ ရင္ဖြင့္သံ အဆံုးမွာ ကို ့ကို ဖက္ရင္း ေမပါေရာၿပီး မ်က္ရည္က်မိသည္။
“ခြင့္လႊတ္ပါတယ္ ကိုရယ္။ ကို ့ကို ေမ နားလည္ခြင့္လႊတ္ပါတယ္။”
ထိုေန ့တစ္ေန ့လံုး ကို ့အနားမွာ ေမပါ တိတ္ဆိတ္စြာ ထိုင္ရင္း ညေနေစာင္းသည္အထိ ကို ့ကို အေဖာ္ျပဳေပးခဲ့ပါသည္။ ကို ့ ဆီမွာ ရွိေသာ ယုမြန္ႏွင့္ ပါတ္သက္သည့္ အေတြးမ်ား ပ်က္စီး သြားမွာစိုး၍ ကို ့ ကို ေမ စကားေတာင္ မေျပာျဖစ္ခဲ့ ပါ။ ကိုနဲ ့ ယုမြန္ရဲ့ ခ်စ္ျခင္းကို ေမ ကိုယ္ခ်င္းစာ နားလည္ေပးႏိုင္ပါသည္။ ေမေတာင္ တစ္ႏွစ္ဆိုတဲ့ အခ်ိန္အတြင္းမွာ ကို ့ကို မခြဲႏိုင္ေအာင္ ခ်စ္ေနခဲ့ၿပီ။
၅ႏွစ္ေက်ာ္ၾကာအျပန္အလွန္ခ်စ္ခဲ့ၾကေသာ ကိုနဲ ့ယုမြန္တို ့ႏွစ္ဦးမွာ ေမ့ထက္နက္ရႈိင္းေသာခ်စ္ျခင္းမ်ား ရွိႏိုင္သည္ပဲေလ။ ေမ ကိုယ္ခ်င္းစာ နားလည္ေပးရမွာေပါ့။ ေမတို ့ ျပန္ကာနီးမွာ အုတ္ဂူေလးေပၚတင္ထားေသာ ပန္းစည္းေလးမွာ လာနားေနေသာ လိပ္ျပာအျဖဴေလးတစ္ေကာင္သည္ ေမ့ ပခံုးေပၚလာနားေလသည္။ ထိုလိပ္ျပာေလးသည္ ေမကားေပၚတက္သည္အထိ ပ်ံသန္း မသြားပဲ အိမ္အထိ လိုက္ပါလာခဲ့သည္။ ထို ့ေနာက္ အိမ္ေရာက္ေတာ့ ထူးဆန္းစြာပင္ ေမတို ့အခန္းထဲမွ ကို ့အကၤ်ီ ရင္ဘတ္ေနရာေလးတြင္ ႏွစ္ရက္တိတိ ဘယ္မွမပ်ံသန္းပဲ နားေနခဲ့ေလသည္။
လိပ္ျပာေလး အိမ္ေရာက္ၿပီး ဒုတိယေျမာက္ေန ့တြင္ ထူးဆန္းေသာ အိပ္မက္တစ္ခုကို ေမမက္ ခဲ့သည္။ အိမ္မက္ထဲ တြင္ ထို လိပ္ျပာေလးသည္ ေမ့ထံတြင္ သူ လာေနခ်င္သည္ဟု ခြင့္ေတာင္းခဲ့ကာ ေမကလည္း ေမ့ ၀မ္းဗိုက္ကို အသာကိုင္ၾကည့္ရင္း လာခဲ့ေလဟု ျပန္ေျပာမိသည္။ ထိုအခါ လိပ္ျပာေလးက ၀မ္းသာအားရ ေခါင္းညိတ္ျပခ်ိန္တြင္ ထိုလိပ္ျပာေလးေနရာတြင္ ထူးဆန္းစြာ ကို ့ခ်စ္သူ ယုမြန္ ျဖစ္ေနခဲ့သည္တဲ့။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ေမ လန္ ့ႏိုးခဲ့တာ ျဖစ္သည္။
မနက္မိုးလင္းခ်ိန္မွာ လိပ္ျပာေလးကို သတိတရၾကည့္မိေတာ့ တိုက္ဆိုင္စြာပင္ ကို ့အကၤ်ီ ေအာက္နားတြင္ ျပဳတ္က် ေသဆံုးေန ခဲ့သည္။ ေမက လိပ္ျပာအေသေလးကို ကိုင္ၾကည့္ရင္း
“မင္းဘယ္သူပဲျဖစ္ျဖစ္ တို ့ဆီကိုလာမယ္ဆိုရင္ တို ့က ၀မ္းသာစြာ ႀကိဳေနမွာပါကြယ္။ တကယ္လို ့ မင္းဟာ ကို ့ရဲ့ယုမြန္ ျဖစ္ေန ခဲ့မယ္ဆိုရင္လည္း ကို ့ကိုယ္စား တို ့က ပိုၿပီး ၀မ္းသာမိမွာပါ။”
ထိုေန ့မွစ၍ ေမသည္ ေမ့ထံေရာက္ရွိလာမည့္ တစ္စံုတစ္ေယာက္ကို တိတ္တခိုး ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနခဲ့မိေလသည္။
x x x x x x
တကယ္ေတာ့ ၀င္း၀င္းသည္ ယုမြန္ရဲ့ အျဖစ္မွန္ကို ယုမြန္အိမ္ေရာက္မွ သိရွိခဲ့တာ ျဖစ္သည္။ ယုမြန္မွာ ကုသလို ့ မေပ်ာက္ ကင္းႏိုင္ေတာ့မဲ့ ေရာဂါရွိေနခဲ့သည္တဲ့လား။ သူမအတြက္ အသက္ရွင္ရမည့္ ေန ့ရက္တို ့ အနည္းငယ္သာက်န္ ေတာ့သည္ ဆိုတာသိရက္နဲ ့ ထိုေန ့ရက္တို ့ကို သူမ ဘယ္လို ရင္ဆိုင္ေက်ာ္ျဖတ္ခဲ့ပါသလဲ။ ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္ေတြကို အထီးက်န္ အားငယ္ စြာ ေက်ာ္ျဖတ္ခဲ့ရမည္ ျဖစ္ေသာ သူငယ္ခ်င္းအတြက္ ထပ္ဆင့္၀မ္းနည္းရျပန္သည္။
“သူ ့ေရာဂါကို ၀င္း၀င္းကို မေျပာျပခဲ့တာကလည္း ၀င္း၀င္းကတဆင့္ သူ ့ခ်စ္သူကို မသိေစခ်င္လို ့ ပါ။ တကယ္လို ့ မ်ား မင္းျမတ္ဟာ သူ ့မွာ ဒီေရာဂါရွိတာကို သိခဲ့ရင္ သူ ့ကိုထားျပီး လက္ထပ္ဖို ့ကိစၥကို စီစဥ္ ေတာ့မွာ မဟုတ္ဘူး။ အဲဒါကို သူသိ တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ၀င္း၀င္းကို ယုမြန္က မေျပာျပခဲ့တာပဲ။
အန္တီကလည္း သူ ့ကို သနားေတာ့ ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္မွာ သူ ့ကို စိတ္ခ်မ္းသာေစခ်င္တာေၾကာင့္ သူဘာလုပ္လုပ္ မတားေတာ့ ဘူးလို ့ ဆံုးျဖတ္ခဲ့တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဒီေန ့သြားတဲ့ခရီးမွာ အေဖာ္မေခၚခ်င္ဘူး ဆိုတဲ့ သူ ့ရဲ့ စကားကုိ လိုက္ေလ်ာလိုက္မိ တယ္။ ေနာက္ၿပီး ဒီေန ့ မင္းျမတ္ လက္ထပ္မွန္းလည္း အန္တီက သိေနေတာ့ သူ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ သြားပါေစလို ့ ခြင့္ျပဳလိုက္မိတာ။ သူ ့ေရာဂါနဲ ့ ခရီးေ၀းေ၀း ကားေပးမေမာင္းသင့္ဘူးဆိုတာကို အန္တီ စဥ္းစားဖို ့ ေမ့သြားတယ္။
အန္တီကေတာ့ သူ တမင္တကာလုပ္သြားတယ္လို ့ မထင္ဘူး။ ကိုယ့္ကိုကိုယ္သတ္ေသတယ္ဆိုတဲ့ အလုပ္ကို ဘာအေၾကာင္းေၾကာင့္ပဲျဖစ္ျဖစ္ သူ မိုက္မိုက္မဲမဲ မလုပ္ဘူး ဆိုတာ အန္တီ ယံုၾကည္တယ္။ သူ ့ရဲ့ ေရာဂါေၾကာင့္သာ ကားကို သူ မထိန္းႏိုင္တာလို ့ပဲ အန္တီကေတာ့ ခံယူထားတယ္။ သူ ့ရဲ့ ေ၀ဒနာေတြ အရမ္းဆိုးရြား မလာခင္မွာ ဒီလိုျဖစ္သြားေတာ့လည္း ၀ဋ္ကၽြတ္သြားတယ္လို ့ပဲ ေျဖေတြးလိုက္ရေတာ့တယ္။ ဒါေၾကာင့္ မင္းျမတ္ကိုလည္းသမီး ယုမြန္ေနာက္ေနာက္ ေျပာင္ေျပာင္ ေျပာသြားတဲ့စကားေတြကို ျပန္ေျပာမေနပါနဲ ့ေတာ့ ၀င္း၀င္းရယ္။ ဥပါဒ္ဒဏ္ေၾကာင့္ ဥပါဒ္ေရာက္ပါတယ္။
ေသတဲ့လူလည္း ေသၿပီပဲ သမီးရယ္။ ယုမြန္ကလည္း ဒီလိုမ်ိဳး ျဖစ္ေစခ်င္မယ္ မထင္ဘူးလို ့ အန္တီ ေတြးမိတယ္။ မင္းျမတ္ လည္း သူ ့ဘ၀လမ္း သူ ေလွ်ာက္ေနၿပီပဲကြယ္။ အလကားသက္သက္ စိတ္မဆင္းရဲပါ ေစနဲ ့ေတာ့ ၀င္း၀င္းရယ္ ”
ကို ့ေ၀ဒနာကို မၾကည့္ရက္ေသာ ေမက ယုမြန္ကိစၥကို ရွင္းရွင္းလင္းလင္းသိခ်င္တာမို ့ ၀င္း၀င္းႏွင့္ ေတြ ့ၿပီး ေမးျမန္း ျဖစ္ခဲ့သည္။ ၀င္း၀င္း ျပန္ေျပာျပေသာ ယုမြန္၏ ေနာက္ဆက္တြဲ ျဖစ္ရပ္မ်ားကလည္း ေမ့ ရင္ကို ထိခိုက္ ခံစားမိေစသည္သာ။
“ဒီအခ်ိန္မွာ ၀င္း၀င္းက မင္းျမတ္ကို ေျပာလိုက္မိၿပီ။ ၀င္း၀င္းကို ယုမြန္ ဖုန္းဆက္ခဲ့တာကလည္း သူ ့ေရာဂါအေၾကာင္းေတြ ေျပာျပဖို ့ ျဖစ္မယ္မွန္း အန္တီ့ဆီက ျပန္လာၿပီးမွ ေတြးမိခဲ့တာေလ။”
“ကို ့ကို ဒီအေၾကာင္းေတြ ျပန္မေျပာျပခဲ့ဘူးလားဟင္။”
“ေျပာျပတာေပါ့ မမေမ။ ေနာက္ေန ့မွာပဲ ၀င္း၀င္း သူ ့ကို ရွာၿပီး ေတာင္းပန္ခဲ့တယ္။ သူ ့အေပၚ ၀င္း၀င္း ေျပာတာေတြ အရမ္း လြန္သြားတယ္ေလ။ ဒါေၾကာင့္ သူ ့ကို ေသေသခ်ာခ်ာ ေတာင္းပန္၊ ရွင္းျပ ခဲ့တယ္။ ေနာက္ၿပီး သူ မယံုမွာစိုးလို ့ အန္တီ့ ဆီက ယုမြန္ရဲ့ ဒိုင္ယာရီကို ေတာင္းျပခဲ့ေသးတယ္။ ဒါေပမဲ့ မင္းျမတ္ရဲ့ ရင္ထဲမွာ သူ ့ေၾကာင့္ ယုမြန္ ေသရတာဆိုတဲ့ အစြဲက စူးစူး နစ္နစ္ ၀င္ေနၿပီ။ ၀င္း၀င္း ဘယ္လိုပဲ ေဖ်ာင္းဖ် ေဖ်ာင္းဖ် သူက လက္မခံခဲ့ဘူး။ ၀င္း၀င္းရဲ့ အမွားေၾကာင့္ မင္းျမတ္မွာ ထိခိုက္သြားရတာကို ေတာင္းပန္ ပါတယ္ မမေမရယ္”
“တကယ္ေတာ့ ဘယ္သူ ့အျပစ္မွ မဟုတ္ခဲ့ပါဘူး ၀င္း၀င္းရယ္။ အျပစ္တင္မယ္ဆိုရင္ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ ရက္စက္စြာ လွည့္စား တတ္တဲ့ ကံၾကမၼာကိုပဲ မမေမတို ့ အျပစ္တင္ ရမွာေပါ့။ ဒီေ၀ဒနာေတြကို အခ်ိန္ကပဲ ကုစားႏို္င္မွာေလ။ ”
အဲဒီေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ အရင္ကထက္ ပိုတဲ့ ဂရုစိုက္မႈ၊ နားလည္မႈ ရွိတဲ့ ခ်စ္ျခင္းေတြနဲ ့ အတတ္ႏိုင္ဆံုး ေမ့အခ်စ္ ေတြကို ကို ့အေပၚ ပိုေပးခဲ့ပါသည္။ ထို ့အတူပဲ ေမ့ထံ ေရာက္ရွိလာမည့္ တစ္စံုတစ္ေယာက္ ကိုလည္း ေမ ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနခဲ့ပါ သည္။
x x x x x x x
၁၄.၂.၂၀၀၉
ေမတို ့ရဲ့ ဒုတိယေျမာက္ မဂၤလာ ႏွစ္ပတ္လည္ေန ့မွာေတာ့ ကိုသည္ ႏွင္းဆီအနီရဲရဲတစ္စည္းကို ကိုင္ကာ ေမ့ဆီသို ့ တန္းတန္း မတ္မတ္ ေရာက္ရွိလာခဲ့သည္။ ထိုေန ့သည္ ယုမြန္ ဆံုးပါးသြားခဲ့တာ ၂ႏွစ္ ျပည့္ေျမာက္သည့္ေန ့ျဖစ္သလို၊ ေမနဲ ့ကို ့ ရင္ေသြးေလးကို ေမ ဖြားျမင္ခဲ့ေသာေန ့လည္း ျဖစ္ေလသည္။
ေမ ေစာင့္စား ေမွ်ာ္လင့္ေနေသာ လူသားတစ္ဦးကို တိုက္ဆိုင္စြာပင္ ဒီေန ့မွာ ေမြးဖြားခြင့္ရဖို ့ တိတ္တခိုး ဆုေတာင္း မိခဲ့ပါသည္။ ခုေတာ့ ေမ့ ဆုေတာင္း ျပည့္ခဲ့ေလၿပီ။ သမီးေလးကို ရက္အနည္း ငယ္ ေစာ၍ ဗိုက္ခြဲကာ ေဖေဖာ္၀ါရီလ (၁၄) ရက္ ေန ့တြင္ ေမြး ဖြားႏိုင္ခဲ့သည္။ သမီးေလးသည္ အသား ျဖဴ ေသာ ေမတို ့ႏွစ္ေယာက္ႏွင့္ လံုး၀မတူပဲ အသားညိဳသူေလး ျဖစ္ သည္။ ထူးဆန္း သည္မွာ သမီးေလးသည္ ယုမြန္ကဲ့သို ့ပင္ ေမးအလယ္ေခါင္တြင္ အခ်ိဳင့္ကေလးပါျခင္းပင္ ျဖစ္သည္။ ပါးႏွစ္ ဖက္တြင္လည္း ပါးခ်ိဳင့္ နက္နက္ေလးပါကာ ေတြ ့သူတိုင္းက သမီးေလးကို ယုမြန္ႏွင့္ တစ္ပံုစံထဲ တူသည္ဟုတညီတညြတ္ ေျပာၾက ျခင္း ျဖစ္ သည္။
ေမ့တြင္ ကိုယ္၀န္ရွိကာစကပင္ ကို ့ကို ယုမြန္ႏွင့္ ပတ္သက္ေသာ အိပ္မက္အေၾကာင္း ေျပာျပ ထား တာမို ့ ကို ့မွာ ေမ့ကို အရိပ္တၾကည့္ၾကည့္ႏွင့္ အထူးပင္ ဂရုစိုက္ခဲဲ့သည္။ ခုလို ယုမြန္ႏွင့္ တူေသာ သမီး ေလးကို ေမ ေမြးဖြားခြင့္ရခဲ့သည့္ အတြက္ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကံၾကမၼာကို ေက်းဇူးတင္မိပါသည္။
တိုက္ဆိုင္မႈပဲ ဆိုဆို၊ ဘုရားေပးတာပဲ ေျပာေျပာ သမီးေလးသည္ ကို ့ရင္ထဲမွ ယုမြန္ႏွင့္ ပတ္သက္၍ ခံစားေနရေသာ ေ၀ဒနာ တို ့ကို ေျဖသိမ့္ႏိုင္စြမ္း ရွိမွာမို ့ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ ယုမြန္ရယ္။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ယုမြန္ႏွင့္ တူေသာ သမီးေလးသည္ ကိုႏွင့္ ေမ့အတြက္ အဖိုးမျဖတ္ႏိုင္ေသာ ရတနာေလးပင္ ျဖစ္သည္။ ေနာင္လာ မဲ့ ေဖေဖာ္၀ါရီလ (၁၄)ရက္ ေပါင္းမ်ားစြာသည္ ေမႏွင့္ ကိုတို ့ ႏွစ္ဦး အတြက္ကေတာ့ ေပ်ာ္ရႊင္ဖြယ္ရာေကာင္းေသာ မဂၤလာေန ့ ရက္မ်ားသာ ျဖစ္ေတာ့မည္ဟု ေမ ရဲရဲ၀င့္၀င့္ ယံုၾကည္ ေနမိသည္ေလ။
ေမဇူး
No comments:
Post a Comment